‘Acılar geçer ancak yok olmazlar. İçimizde bir yere göç ederler, varlığımızda bir yere yerleşirler, bir gölün derinliklerine gömülürler.’
.
İki anlatıcı var: biri avcı diğeri avın kendisi. İkisi de bir şeylerden kaçıyor, geçmişlerinden – başlarına geleceklerden ve ikisi de birbirini bekliyor.
Mariamar kız kardeşini kaybetti, bir aslan öldürdü onu. Avcı ise önce anne ve babasının ölümünü gördü, ardından erkek kardeşinin ‘delirdiğini’.
İkisi de acılarından başlıyorlar anlatmaya, acılarını gömdükleri göl artık taşımıyor ama içindekileri. Biz de o taşanları dinliyoruz sarı gözleriyle bir aslan bizi takip ederken.
.
Mozambikli yazar Mia Couto’dan, Dişi Aslanın İtirafı’na başlayınca son dönemde okuduğum Kaplan Adam’ı hatırladım önce. Bir efsane dinleyeceğimi düşündüm, avlayamadığın her şey tarafından bir gün av olacağına dair. Okudukça katmanlaştı kitap: büyülü gerçekçiliğin harika bir örneğiydi orası kesin. Ama sadece bu da değil: pek çok konuya değiniyordu: istismar, toplumsal cinsiyet eşitsizliği, şiddet, ‘beyaz adamla tanışma’ gibi. Gerçek olmayan-olamayacak şeyler dahi öyle ete kemiğe bürünüyor ki bu kitapta. Bu sebeplerden Dişi Aslanın İtirafı okuru pek çok konuda tatmin edebilecek bir eser bana göre. Keskin gerçeklerin edebi güçle buluşması demek de mümkün.
.
Sarsıcı, düşündüren, şaşırtan bir eser arayışındaysanız dişi bir aslan itirafını kulağınıza fısıldamak için bekliyor.
.
Kapak tasarımında Şükrü Karakoç yer alırken; çeviride Sevcan Şahin yer alıyor (Unutmanın Genel Teorisi de çevirdiği eserlerden biri, pek güzeldir, onu da önermek isterim)
