Bir kimse bize oranla fiziksel eyleminde daha çok, ruhsal eyleminde daha az çaba gösterirse bize gülünç gelir. Her iki durumda da gülüşümüzün kaynağındaki zevk kendimizi başkasından üstün görmemizden doğar. İki durumdaki ilişki tersine döner ve diğer kişinin bedensel harcaması bizimkinden az, zihinsel harcaması bizimkinden yüksekse, bu kez gülmez, şaşkınlık ve ona hayranlık duyarız.