Edebiyatın ruha şifa veren, onaran, teselli eden bir yanı vardır.
Üzeyir Karahasanoğlu'nun kitabı da o yana kök salmış güzel bir ardıç ağacını andırıyor. Aynı zamanda şiirli, kuşlarıyla ötüşlü.
Dürüstlük her zaman en iyi strateji değildir ama ben yine de bir itirafla başlayayım Kapakta Sennur Sezer emek ve direniş öykü ödülü ibaresini görünce kitaptan beklentimi tırpanlamıştım. Koca yumruklu, koca kafalı kunt sovyet heykelleri gibi, ideolojik yükle hantallaşmış didaktik metinlere hazırlamıştım kendimi. Alakası yokmuş. Gayet zarif, dil işçiliği yüksek, ferah öyküler bunlar. Emek ve direnişin bende çağırdıkları bu kelimelerin fazla hoyrat kullanılmasından mı, benim önyargılarımdan mı bilmiyorum. Sanki öykü bir mazlum hanım kızımız da, omuzbaşından onu çatık kaşlarla izleyen iki parti komiseri gibi gelmişti bana emek ve direniş. Neyse
Üzeyir Karahasanoğlu bence Türk öykü geleneğinde yerini bulacak bir kalem. Kitaptaki her öykü eşit derecede sarmadı beni ama Kefal Avı gibi birkaç tanesi beni büyük ustalar derecesinde etkiledi. Öykü matematiğini çözmüş, o duyarlılığa ve çalışkanlığa sahip bir yazar. Okurken öykünün gerçekten bambaşka bir tür olduğunu bir kez daha anladım. Eksiltmeler, cümleleri ustaca duygularla yüklemeler, eskiz yaparcasına bir iki kalem oynatışla yerini alan karakterler...
Aslında bu ekole uzak olduğumu sanıyorum ama öyküler yine de tesir etti bana. Tavsiye ederim.
