Ütopyalar bana hep distopya gibi gelmiştir. Sözde mevcut düzenin olumsuzluklarından bunalmış birileri tarafından harika! dünyalar kaleme alınır ama ne zaman ütopya okusam fazlasıyla bunalırım. Özgürlüğün tamamen yok edildiği bu dünyalar nasıl özlenir. Bu fikre kapılanlar genel anlamda, insanı kendine bırakmadan kontrolü ele alan bir yapı üzerinden kurguyu yapıyor. Neresinden bakarsanız bakın özgürlük ve eşitlik kavramını göremezsiniz. Ve bu şekilde insanlığın düzelebileceğini ummaları da hayli ilginç. Aşağı yukarı komünizm sistemi tercih edilmiş Güneş ülkesinde, insanların sorunsuz şekilde mutlu mesut yaşadıklarını dile getiriyor Campanella, fakat öyle olmasını umması öyle olacağı anlamına gelmiyor ve uygulanabilirlikten de tamamen yoksun.
