Her duyguda veya eylemde kötüyü veya erdemsizliği temsil eden iki uç; ifrat ile tefrit, gereğinden çok ile gereğinden az , bir de iyiyi, erdemi temsil eden bir orta nokta, yani gereği kadar olan vardır.
Örneğin korku duygusu veya etkilenimini alalım. Bir gereğinden çok korku vardır, bir de gereğinden az korku ve bunların her ikisi de kötüdür, erdemsizliktir. Gereğinden çok korku, ödleklik, tabansızlıktır; gereğinden az korku ahmaklıktır, duyarsızlıktır. Gereği kadar korku yani altın orta cesarettir.
Sayfa 277 - İstanbul Bilgi Üniversitesi YayınlarıKitabı okudu
Platon (Eflatun)’un insan ruhunu bedenden tamamen ayrı yapıda, ondan bağımsız ve ona zıt, bilmediğimiz bir nedenle bedene düşmüş ve bedenin içinde adeta bir zindandaymış gibi yaşayan ezeli-ebedi, ölümsüz bir töz olarak kabul etmesine karşılık
Aristoteles, insan ruhunu ‘organlaşmış bedenin işlev’i, Formu olarak tanımlamakta ve bu özelliğinden ötürü onun bedenin bozulması veya dağılması demek olan ölümle birlikte varlığını sürdüremeyeceğini söylemektedir. Başka deyişle Aristoteles bu görüşüyle Platon’un en kesin inançlarından biri olduğunu bildiğimiz insan ruhunun, onun ölümünden sonra varlığını sürdürebileceği tezini reddeden bir görüş sergilemektedir.”