Bana göre bir cinnetin romanı.
Batı kültürünün insana geçirteceği psikolojik kazanın son virajında sürücünün ruh hali anlatılıyor.
Bu kitaptan sonra 80 yıllarda Mecid Mecidinin çektiği ilk filmi olan Boykot filmini öneririm. Başrolde kendisi var.
Gizliliğin, dolayısıyla bireyselliğin olmadığı bir saydamlar ülkesinde saydamsızlığı savunun Cincinnatus düş kurmanın bile yasak olduğu bir hapishanede tek mahkûm olarak idam edileceği günü beklemektedir...
Dünya’nın sayılı üslupçu yazarlarından olan Nabokov, İnfaza Çağrı’da insanların “ölüm” karşısında ne ölçüde acımasız, duyarsız olduklarını -yine, bütün üslupçuluğunu sergileyerek- anlatır.
Yazara göre:
Dünyevi kişiler onu göz boyamacılık olarak değerlendirecekler; yaşlı beyler ellerinden attıkları gibi yeniden yöresel serüvenlere ve ünlülerin yaşam öykülerine gömülecekler; dernekçi hanımların içleri titremeyecek; Viyanalı büyücü doktorun yandaşları burun kıvıracaklar; ancak yine de coşkuyla yerinden sıçrayıp saçları diken diken olan birkaç okur çıkacaktır.
Büyük beklenti içerisinde aldım, okudum. O kadar büyük beklenti içine girdiğim için kendime kızdım. Keşke beklentimi sağlamayacağını anladığımdan itibaren tuvalette okusaydım.
Nabokov deha ile delilik sınırlarında gezen dünyanın en zeki yazarlarından biri benim gözümde. Okuması son derece zor ve çetrefilli; hem zaman, hem sabır, hem de dikkat istiyor; zira Nabokov’un uçuşan, iç içe geçen, oraya buraya konan cümleleri eşliğinde her bölüm birbiri içine giriyor, oyuncular bir görünüp bir kayboluyor ve hikayeyi hakkıyla
Tek başına mahkum tutulduğu hapishanede idam günün bekleyen Cincinnatus'un bu zor anlarda bile her şeyi yenen hayal dünyası, mizah gücü ve insanlara karşı olan tutumu.
Okuduğunuz andan itibaren kalbinizde atomlar çarpıştıracak, kedinize Cincinnatus ismini vereceksiniz.
Ayrıntı Yayınları'ndan Seniha Akar çevirisiyle okudum ben, alternatif seçenek varsa araştırmanızı öneririm.
Ps: Kitabım küçük bir notla "12 Temmuz 1989 A.Hilmi B." adına imzalıdır, kendisi buradaysa bana ulaşsın.
Vladimir Nabokov bir söyleşisinde onu tanınan eseri Lolita’yı yazarkenki motivasyonunda ‘kalplere dokunma gayesini’ taşıyıp taşımadığını soranlara şöyle cevap veriyor; “İlk olarak kalplere dokunmak ya da zihinleri etkilemek gibi bir gayem pek yok.Şahsen daha çok okuyucunun boğazında bir düğüm bırakmak istiyorum.
Nabokov’un Lolita için bahsettiği
Okuması son derece zor ve çetrefilli; hem zaman, hem sabır, hem de dikkat istiyor. Açıkcası kitabı “Victor Hugo’nun bir idam mahkumunun son günü” adlı eserindeki tadı alabilirim diye okumak istemiştim fakat yanına bile yaklaşmadı.
