Akış
Ara
Keşfet
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
Kitap Türleri
Dergiler
Çevirmenler
İncelemeler
Alıntılar
İletiler
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.38.12
En Eski İns Yorumları ve İncelemeleri
En Eski İns sözleri ve alıntılarını, en eski İns kitap alıntılarını, etkileyici sözleri 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.112 syf.
2/10 puan verdi
Kitabı beğendim mi? Zarifoğlu'nun bu kitabındaki "öykü"lerinde verdiği cevap olarak "bilmiyorum" derdim. Ama biliyorum. Bir insan, güçlü cümle kurma kapasitesi bu derece olup da cümleleri bu kadar bozuk kurabilir. Yapmak istediğini anladım. Olmamış. Tüm hikayeleri ayrı ayrı değerlendirmeyeceğim. Hepsi aynı gözümde. Kendisi okumalıymış bastırtmadan. Ya da en az bir editör. Biri bir şeylere dur diyebilmeliymiş. Tuvalette rahatlıkla tüketebileceğiniz bir...
Kitabı okurken anlayamadığım ve tekrar tekrar okuduğum yerler oldu ama anlayamadıkça da okuyasım geldi. Normalde anlayamadığım kitaplar sıkıcı geliyor ama bu kitabı sıkılmadan okudum. Kitapta gizlenmiş olan manaları bulmaya çalışmak sanki bir denizde inci aramak gibiydi. Üstü kapalı ifadeleri ile güzel ve etkileyici bir kitaptı. Bilhassa içindeki hikayelerden biri olan Zal Tepesine Doğru'yu çok beğendim.
İns-Cahit Zarifoğlu
"Bütün büyük anlar yalnızlıktan yontuldu."
Cahit Zarifoğlu'nun öyküleri şiirleri gibi kapalı bir üsluba sahip. Öykülerin atmosferine girmek için dingin bir zaman gerekli. Okudukça gölgede kalan yerler aşikar oluyor. Tabiatla insanın bütün olduğu bir masalsı anlatım hissediyorsunuz. Öykülerden sonra hiçbir şey belirgin olarak zihninizde kalmasa da sizi diri tutan ve içine çeken bir atmosferi var.
İns öyküsü, insanın dünyaya gelişinden, kendini kaybedip dünyaya gözünü dikmesi ve son kertede yine özünü aramak için bir arayışa girmesini bir döngü içerisinde şiirsel bir anlatımla ortaya koyuyor.
Her yan ağaçlar, çimenler, kayalarla, sularla doluydu. Her şey bir şeyin hemen yanında geliyor, onu bütünlüyordu. Her şey bir tek şeyin bir parçasıydı. Nereye bakılsa hep tek şey görünüyordu.
İns çadırında merhametle gülümseyerek kendi kendine ilk cümleyi söyledi:
"Ey yeryüzü değişeceksin,
Ey insanlar değişeceksiniz."
"Her öyküsünde binbir yazgıyı, korkuyu ve sesi barındıran Cahit Zarifoğlu'nun düşlerden, yaşamdan ve kendi şiirinden yonttuğu İns, hurufatı okuyabilenler için sırrı dökülmüş bir ayna cismiyle var oluyor."
Arka kapakta yazan bu cümleyi her kim yazdıysa ancak bu kadar güzel ifade edilebilirdi.
Kitap tuhaf öykülerden oluşuyor. Öyle ki bir öykü mitolojik, kutsal kitaplarda geçen bir anlatıya benzerken hemen peşinden gelen öyküde adeta Yaşamak'tan bir bölüm okuyor hissine kapılıyorsunuz. Bir sonraki öykü Shakespeare tiyatrolarına benziyor. Bazı cümleler öyküden çıkıp şiir olmak için savaşıyor. En sonunda ise yazar bize sinema için kullanılan "sinemada en önemsiz şey senaryodur" cümlesini öykü için kurdurtmaya zorluyor. Zarifoğlu kelimelerle değil kalıplarla neler inşa edebileceğini gösteriyor.
Günün sonunda hikayeleri beğendim mi? Pek sayılmaz. Fakat durup bir insan bunları nasıl düşünür, nasıl kalıptan kalıba dökerek böyle yazar diye hayret etmekten de kendimi alamadım.
Herkesin sevebileceği öyküler değil, meraklısına tavsiye edilir.
112 syf.
·
Puan vermedi
Uzak ama aynı zamanda çok da yakın bir arkadaşımın okumam için yalvardığı, önyargımı bir kez olsun bir kenara bırakmamı istediği bir yazardı Cahit Zarifoğlu ve İns de okuduğum ilk kitabı oldu. Henüz yalnızca bir kitabını okuduğum için genel bir yorum yapmayacağım Zarifoğlu için. Sadece İns için konuşacağım bu yüzden.
Dini motiflerden arındırarak okunduğunda varoluşçu sayılabilecek 6 bölümden oluşuyor kitap fakat metinlerin sonuncusunu dini motiflerden arındırmak çok zor. Karakterlerin adları Sad, Gayn, Kaf, Nun, Cem, Mim vs… Ne kadar arındırabilirsin yani? Hikayenin ayetlere göndermelerden oluştuğuna dair mini bir metin okumlaması da yapmış bulundum.
Bundan önceki 5 hikayede aşka, yalnızlığa, doğaya ve yaşama dair müthiş diyebileceğim betimlemeler ve tanımlar mevcut. Öyle ki bazı cümlelerini bağırarak tekrar edesi geliyor insanın.
Sadece İns üzerinden diyebilirim ki yolu Maraş’tan geçmese, yedi güzel adamdan biri olmasa bu üslupla bende bambaşka bir yeri olabilirdi Zarifoğlu’nun. So, just say kendi kaybeder and keep going…
“Biliyor musunuz, ben bu çağdan nefret ederim. Etimle, kemiğimle, hücrelerimle nefret ederim.”
Her döneme uyan o meşhur cümle.. işte bu kitaptan alıntı imiş.
Gizlerle dolu bir kitap daha. Bazı yerler çok anlaşılır bazı yerleri sadece gözle okumak yetmiyor. Anlamaya anlamaya okumayı sevmiyorsanız tavsiye etmem. Fakat ilgimi çeken nokta anlaşılmıyor oluşuydu. Dikkatim çok dağıldı o ayrı. Belki birkaç ay belki birkaç yıl sonra tekrar karşılaştığımızda daha net anlayacağım bir kitap.