"İsa'nın Güncesi", yabancılaşmanın romanı, kimliksizliğin romanı. İsmi dahi belli olmayan bir kimsenin isimleri dahi belli olmayan insanlar içinde yitip gitmesi, hayatın hiçbir derinliğine varamayışı, hep yüzeyde kalışı, bireysel bir sessizlik ve karanlığın içinde, akıp giden bulanık bir sele karışması...
"İsa'nın Güncesi", bolca kara mizah, bolca absürtlük barındıran bir roman. Kafka'daki, Beckett'teki, Ionesco'daki hava var onda... İnanırım ki modern edebiyatta bu anlamsıza yönelme, modern hayatın anlamsızlığı içinde anlam arayışını ifade eder, bu arayışı anlatan eserler tabir yerindeyse anlam için yakılmış ağıtlardır. "İsa'nın Güncesi"ni de böyle bir ağıt olarak nitelendirebilirim.
Dil bakımından Anday'ın romanlarını hep beğenmişimdir, şiirden terbiye edinmiş bir dili var romanlarında Anday'ın, oldukça lezzetli bir dili var. Kurgu açısından da son derece başarılı buldum. Okur ilk sayfalarda belki romana girmekte zorlanıyor ancak bir kere tutunmayı başardıktan sonra sonuna kadar bir çırpıda ilerliyor.
Başarılı, çok başarılı bulduğum bir roman oldu "İsa'nın Güncesi", tavsiye edilir.
