Anne veya baba olarak (çabuk öfkelenmek, bağırmak) gibi aslında istemediğimiz bu reflekslerle başa çıkamıyor, vicdan azabi çekiyor ve kendimizi yetersiz bir anne olarak görebiliyoruz.
Kitapta;
Geçmişinle yüzleş..İyileşmek veya iyileştirmek için bilinçdışını aklınla yorumla..
Duygularını bastırmayıp, bugün neden bu duygularla boğuṣtuğunu önce çocukluğuna giderek izle..
Bastırdığın tüm olumsuz duygularını önüne ser..eleştiri, kıyaslama, suçlama, tehdit, bağırma, kızma, duygusal ihmal..Düşün, gör ve kabullen..
Yazar kitapta, çocukluğumuza dair iyileşmek için önce olayın varlığını kabul etmemiz gerektiğini belirtiyor.. Farkına vardıktan sonra derin bir öfke yaşamaya başlarız. Sonrasında öfkelemiz çok daha derin bir kedere bırakır ve belki uzun bir süre ağlar, haykırır, üzülürüz. Bu dönem geçtikten sonra görürüzki her acı gibi bu da küllenir..
Bilirizki ihmal edilmiş, istismara uğramış, belki sevgisiz ve ilgisiz kalıp çocukluğunun neşesini yitirmiş küçük bir çocuk vardır. Ancak iç huzuruna ermek onun yasını tutarak affetme adımıyla mümkün olacaktır.
