Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.38
Kırmızı Pelerinli Kent
Aslı ErdoğanEn Beğenilen Kırmızı Pelerinli Kent Yorumları ve İncelemeleri
En Beğenilen Kırmızı Pelerinli Kent sözleri ve alıntılarını, en beğenilen Kırmızı Pelerinli Kent kitap alıntılarını, etkileyici sözleri 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.Puan
7.410 üzerinden
144 syf.
·
Puan vermedi
Aslı Erdoğan, belleğimize görkemli karnavallarıyla yer etmiş ünlü Rio de Janeiro’yu değil “….. insan acısından lif lif dokunmuş kırmızı peleriniyle benliğini sarıp sarmalayan, keskin dişlerini karnaval maskelerinin ardına gizleyen Rio de Janerio’yu?” insanı en can alıcı yerinden vuran o kendine özgü anlatımıyla anlatmış.
Kentin keskin dişleri;
Aslı Erdoğan'ın ilk okuduğum kitabı Kabuk Adam'la Kırmızı Pelerinli Kentin ortak yanları oldukça fazla. Zannediyorum ki Aslı Erdoğan iki kitabı yaşattığı iklimlerden dışarı çıkamamış birinde karakter birinde mekan baskın olmakla birlikte "Deniz Kabuğu /İnsanın Dış Kabuğu" ekürisinden de kopmamıştır. Kırmızı Pelerinli Kent dış kapağı
Kırmızı Pelerinli Kent
Kendi topraklarında yurtsuz kalan bir kadın, tekinsiz Rio sokaklarında şehrin tüm varlığını yutmasına, mevcudiyetini sömürmesine izin veriyor, korktuğu şeyi kovalamaktan hiç vazgeçmiyor.
Roman, temel bir çatı altında sayıklamaya benzeyen başka bir roman yazma sürecini işliyor.
Kentin belleği şaşmıyor, her seferinde kendini doğruluyor, değişmiyor. Buna direnmek yerine tüm varlığını teslim eden, bırakan kahraman tüm imkânlarına rağmen vazgeçmiyor.
Özgür, kendini yıkmak üzere yola çıkmış bir kadın, sonunda yine kendi boşluğuna kendisinin anlam katabileceğini görüyor. “Uzaklara gitme, gerçeklik senin içindedir.” Nerede olursan ol, tam içinde, merkezinde.
Şehrin zamanla yuttuğu, kendine benzettiği bireylerin; zamanla ona bürünmesini, o olmasını çok çarpıcı bir şekilde ele alıyor yazar. Şehrin sesi kendi sesine karışan, şehrin insanının doğru düzgün tebessüme benzemeyen yarım sırıtışını istemsizce yüzüne yerleştiren bu kadın, neden çabalıyor?
Sevdiğim bölümlerden biri de ünlü bir ressam iken sessiz bir meczuba dönüşen ‘deliyle’ karşılaşması oldu. Merak ediyor kadın, neden artık konuşmadığını değil de bir zamanlar neden konuştuğunu.
İçinde bunun gibi pek çok sorgulamanın yer aldığı felsefi bir sürgün ve dahi iç sürgün romanı. Ve düşünüyorum, yazarın hayatını iyi biliyorum, bunu bilmek romanı onun ‘sürgününden’ bağımsız okumama engel oldu, Özgür ne kadar Aslı Erdoğan?
Çok beğendim!
Aslı Erdoğan'dan okuduğum üçüncü kitap oldu. Dili her zamanki gibi sade ama basit değil, yoğun ama zor değil. Bunu nasıl başarıyor gerçekten çözemedim. Yaşadığım yüzyılda beni en etkileyen yazarların başında geliyor.
Kitaba gelecek olursak, kitap baştan başa tam bir Rio. Ama medyada gösterilen görkemli karnavalların düzenlendiği, futbol başarılarının kutlandığı gösterişli karelerin aksine tekinsiz, eli silahlı adamların sokaklarda rahatlıkla gezdiği, hastalıkların, ölümün, uyuşturucunun, fuhuşun yaşam tarzı olduğu, insanların sefalet içinde kimliksiz yaşadığı gerçek Rio...Romanın baş karakteri olan Özgür, Rio'nun tekinsiz sokaklarında var olmaya hatta belki içten içe yok olmaya çalışırken bir yanda da Kırmızı Pelerinli Kent adını verdiği romanını yazmaya çalışıyor. Varlıklı bir aileden gelen Türk kızı Özgür, Rio'da parasız ve tek başına, favela adını verdikleri gecekondu tarzı bir mahallede yaşamını anlamlandırmaya çalışıyor. Romanın ruhsal olarak ağır bir havası var ama yazarın dili kitabın rahatlıkla okunmasını sağlıyor. Bu kitabı entelektüel birikimi yüksek, yetişkin ve belli bir duygusal olgunluğa erişmiş kişilere tavsiye edebilirim. Herkesin beğenebileceği bir kitap değil.
Aslı Erdoğan’ın Rio de Janeiro’su... Ekranlarda gördüğünüz o şatafatlı karnavalları, futbol müsabakalarının gösterişli kutlamalarını, o rengarenk şehri ve insanlarını unutun. Aslı Erdoğan bize şehrin en karanlık yönlerini keskin bir şekilde işliyor. Kelimenin tam anlamıyla keskin bir şekilde çünkü kitapta çok çarpıcı gerçeklikler fazlasıyla cüretkar anlatılıyor.
Yüzeysel olarak kitapta; İstanbul’da yaşayan, üniversite öğrencisi, varlıklı bir ailenin ruhu da adı gibi ‘Özgür’ olan bir kızının İstanbul’dan Rio’ya uzanan serüveni anlatılıyor özetle. Kendi benliğini arayan bir genç kız Özgür. O kalabalık şehirde, fiziki kalabalığın içinde çektiği ruhsal yalnızlık, kimsesizlik duygusu okuyucuya geçiyor. Bunun haricinde Özgür ile birlikte bizde şehri keşfediyoruz. Sokaklardaki insanları, soyulma, tacize, tecavüze uğrama ya da kafasına bir silah dayanıp çantasında ki 3 kuruş için öldürülme korkusu olmadan yolda yürüyememesi, uyuşturucu sevkiyatını haber veren havai fişekleri, çok küçük yaştaki kızların o yaşta kendilerinden vazgeçip para için bedenlerini satmalarını, AIDS’in yaygınlığını... Yazar, şehrin daha bir çok gerçeğini bir tokat gibi vuruyor okurunun yüzüne. Türkiye’de varlıklı bir ailenin kızı olmasına rağmen Rio da sefalet içinde yaşamını sürdürmeyi seçen Özgür’ün trajedisi de bir sonraki adımı ne olucak merakı uyandırıyor.
Heyecan verici realist bir roman hatta trajedi. Brezilya’ya, Rio de Janeiro’ya gitmeyi düşünenleriniz varsa kitabı okuyup öyle karar versin derim...
159 syf.
9/10 puan verdi
Rio de Janeiro yani; Kırmızı Pelerinli Kent...
''Bu kent, sonsuz rastlantılar oyununda öyle ustalaşmıştır ki onun karşısında şeytan bile amatör sayılır. Blöf yaptığına inandırdığı an kare as çıkartır.'' (Sayfa 12)
Kendi kendini sürgün etmiş Özgür... Yaşadığı rahat hayatı bırakıp gittiği Rio'yu yazmaktan, yaşamaktan başka derdi yok. Bunu
Bir sebepten İstanbul’u terk edip Rio de Janeiro’ya giden ve burda şehirle yaşadığı çelişkiye yenik düşmemek için Kırmızı Pelerinli Kent kitabını yazmaya çalışan Özgür, anlatıcı karakterimiz. Ama asıl karakter şehrin kendisi sanki. Ki ben de en çok Rio’nun anlatıldığı bölümleri beğendim. Ve hatta, bu kitap, sadece Rio’yu anlatsaydı daha keyifle okurdum.
Rio, yazarın tabiriyle Rap yıldızları gibi giyinip, Hollywood gangsterleri gibi kasım kasım kasılıp sinekler gibi ölen insanların şehri..Çetelerin, çocuk yaşta hamile kalan, şiddetin gölgesinde salsa yapan melez kadınların, açlık ve yoksulluktan kıvranan insanların şehri..Rio’ya, tarihinin, cangıllarının, kaderinin ve tutkulu ruhunun hırkasını giy ve gülümse, çekiyorum demiş sanki yazar. Nefis anlatmış.
Ama karakterle hiç bağ kuramadığım için, -buna da hala şaşkınım çünkü göçmenlik belli noktalarda bizi yakınlaştırır sanıyordum-, biraz soğuk davrandım kendisine. Hangi küçük burjuva derdi, hangi yürek yarası ona bu şehrin yumruğunun altına boylu boyunca seril dedi anlamadım mesela. Varoluş sancıları da içine çekmedi beni.
Betimlemesi bol kepçe, yavaş akan, bölüm geçişlerinde Wi-Fi kopmuş geri gelmiş gibi hissettirebilen, ez cümle kolay okunmayan bir kitap bu. Genel olarak beğenmekle birlikte, keşke geleneğimi bozmayıp öyküleriyle tanışsaydım yazarla.
Rio nun bir görünen birde görünmeyen yüzünü ve Rio özelinde kapitalizmin dünyada yarattığı tahribatı akıcı bir üsluple anlatan ,evrenin her yerinde çelişkinin din dil veya aidiyatin ne olursa olsun ezen ezilen çelişkisi olduğunu somut bir şekilde koyan güzel bir kitap.Artık insanlığın yolunu iyi belirlemesi gerektiğini bunun da sınıf mücadelesi yada tam demokrasinin olması gerektiği izlenimini uyandıran bir eser.Asli Erdoğan in anlatım tarzı güzel .Okunursa insanın ufkunu açacak bir kitap.
·
Puan vermedi
Kitabı okuyan diğer insanların yaptıkları incelemelere göz atınca okuma zorluğundan söz edenler dikkatimi çekti. Bunun sebebinin çok güçlü cümlelerin hep art arda gelerek okura kelimeleri sindirmek için zaman bırakmaması olduğunu düşünüyorum. Bir kitabı başarılı saymamızda güçlü betimleme ve cümleler en büyük etkenlerden biri ama dengelenmemiş bir fazlalığın da okurken yorduğunu görüyoruz. Bunun dışında kitaptaki her şeyi beğendim , çok etkileyici bir kitaptı.
Kentin karanlık sokaklarında, kuytu köşelerinde kendi izini süren bir yalnızlık öyküsü..
Önceki günler gibi yavan bir boşlukla, herhangi bir umut, beklenti ya da anlam içermeksizin geçip giden bir gün daha...
Zorlama bir acıma duygusu, dehşet çoğunlukla da tiksinti.. İnsan, kendi türüne karşı çok insafsızdı.
Adım başı aç bir çocuk yanında bitiyor ve onu şu soruyla baş başa bırakıyordu; “ İnsanlıktan çıkıyor muyum? Yoksa insan olmak bu mu?”
Kitabı dün akşam bitirdim ancak inceleme yapayım mı yapmayayım mı? diye karar veremedim... Çünkü kırmızı pelerinli kent'den önce okuduğum, son yudumunu yarına bıraktığım (yazarın diğer kitaplarını da istedim, bugün geldiler ama yarın okumaya başlarım) zabel yesayan'ın beğendiğim, hem de aşk acısını derince içime çektiğim son kadeh'inin incelemesini yapmadığım için... Evet, okuyup sıkılarak bitirdiğim elimdeki aslı erdoğan'ın kitabı, kitabın 22.baskısıydı. 22 kez basıldığı için kitabı gerçekten çok merak ettim ama beklentimi karşılamadı... Brezilyanın rio de janeiro şehrinde yaşananları anlatmış ama bence üstün körü... Evet yaşanan olaylar; çatışmalar, tecavüzler, katliamlar, cana kıyımlar vs. kan içici savaşımlar gibi trajedik olsa da ve bunları yapan; karabasanlar, karanlık güçler, mafyalar, çeteler vs. felç edici kadar korkutucu olsa da, ben okuduğumda o olayların içinde bul(a)madım kendimi...
O şehirde yaşananları merak ediyorsanız, bence internetten videolarını izleyin...
İyi akşamlar....
Aslı Erdoğan, Kırmızı Pelerinli Kent’te cehennemi anlatmış adeta. Rio da ölümün, uyuşturucunun, tecavüzün sıradan ve alışıldık olduğunu, insanların bunu kanıksadığını söyleyip durmuş her bölümde.
Yalnızlık kavramı bu kitabın tüm hücrelerine sinsice sinmiş.
Belirli bir olay örgüsü yok, kitap baştan sona sıfat ve benzetme dolu betimlemelerle geçiyor. Bu yüzden Bir romandan çok bir gezi yazısını çağrıştıran bölümler göze çarpıyor. Birazdan bitecek betimlemeler olay başlayacak beklentisini çoğu zaman suya düşürüyor. Yani akmıyor kısacası.
Diyalog yok denecek kadar az, hep iç konuşmalar var. Yalnızlığı anlatacak bir eserde iç konuşmanın fazla olması gayet doğal.
Yine de yalnızlığı anlatırken hissettirmesi bu kitabı okumak için yeterli bir sebep.
Kendimi olduğumdan daha büyük göstermek için yazıyorum. Çünkü...
Çok, çok küçüğüm. (Sayfa: 119)
Aslı'ya seslenirken ah çekmek istiyorum cidden. Onun kitaplarına da hep böyle başlıyorum zaten. Hem bırakmak isteyip, hem bırakmak istememek. Ah bu ikilem... Kendime acı çektirmek isteyerek bu kitabı okudum. O acıyı mecburiyet olarak algılamayın sakın. Ben kitaptaki ,o içine içine saplanan acı ile savaş ederek yendim Rio'yu...
Meşhur RİO DE JANEİRO :)
Kitaptaki olaylar Brezilya'nın Rio şehrinde geçen olayları ,şehrin kan kırmızısında boğuluşunu anlatıyordu. Aslı ya da Özgür demeliydim. Gerçi kitabın bir yerinde Ö. harfinden bahsediyordu bize. Neyse önemli değildi şimdi bu. Özgür kendini cezalandırmıştı resmen. Hem Rio'yu o kadar çok sevip, hem o perişanlıkla yaşamayı kabul etmişti. Üstelik durumu yerindeydi, parası vardı ,annesi sürekli gezerdi. Rio şehrinin o başladırışını sevdi belki bilmiyorum ama okudukça kan kokusunu hissettim. O köşede açlıktan ölen adamın ölmemek için kusmuğunu yemeye çalışmasındaki çaresizliğe, bütün vücudum serzenişte bulunarak ‘Yardım et,Özgür’ diye bağırıyordu. Belki de kendini sona yakın hissediyordu. Gerçi hissetmek ne kelime öyleydi düpedüz. Kör bir kurşuna canını verecek kadar sevmişti işte, Rio’yu ,başkaldırışı, oraya borçlu olmayı...