“İç ile dış arasında bir denge olunca gelir huzur ancak; yani iç dışa, dış da içe özgürce ve engelsiz akabildiğinde...”
.
Knausgaard,Sonbahar’da dördüncü çocuğunu bekliyordu.Kış’ta kucağına alıyor onu. Gördüklerini ve içselleştirdiklerini yazmaya ise devam ediyor. Çünkü hayatımıza giren/çıkanlar olduğunda dahi bazı şeyler değişmiyor. Eli kalemle bütünleşmiş bir yazarın, yazma tutkusundan vazgeçememesi gibi..
.
Sonbahar’da dışarıdaydık, renklerin dönüşümünü izlemiş ve yenilikleri kabul etmiştik. Kış’ta ise çoğunlukla evdeyiz, soğuğa karşı geliştirdiğimiz bir mekanizma olabilir bu. Yazarın yazdıklarına da yansıyor elbet mevsim döngüsü. Daha içe kapanık, daha dingin bu kitapta. Ve tabii sorumlulukları daha fazla..
.
Karl Ove Knausgaard, günlük hayatın basitliklerindeki güzelliği ortaya çıkarıyor. Büyük sözler etmeye gerek var mı okuru sarsmak için? Sanmıyorum. İçimizdeki kilitler bile en basit anahtarlarla açılmıyor mu? İlkbahar ve Yaz da ılık bir rüzgarla gelecek, çiçeklendirecek okuru biliyorum~
.
Haydar Şahin çevirisi, Lars Lerin resimleri ile yine göz dolduruyor~
