Başta anladığınızı sanıp sonlara doğru aslında bambaşka bir şey okuduğunuzu fark ettiğiniz bir öykü. Öncelikle Sadık Hidayet’in, devrik cümle kurma ya da devrik olmayan cümle kuramama durumu bizi bazı yerlerde şiirsellikten boğuyor, bazı yerlerde ise anlamı zorlaştırıyor. Yine de alışınca bu her cümlenin devrik olması anlatımı hoşuma gitti. Cümleler devrik ama net, çoğu zaman cüretkar. Bu cesaret yazarın , yaşadığı dönemde , İran toplumunda yer etmiş toplumsa ayıplara ve baskılara karşı bir duruş olabilir.
Kahramanın yaşadıkları; “uyku ile uyanıklık arasındaki gölgeler” olarak ifade edilmiş ve yazar bunu okuyucuya çok güzel yaşatıyor; okurken hayat mı hayal mi karışıyor. Hayatı intiharı ile sonlanan yazarımız belki de buna meyilli zihnini; gerek ölüme yakın hisseden, ölen ve öldüren kahramanın iç bunalımları gerek gerçek ve hayal çizgisinin incelmesi ile tüm çıplaklığıyla bu eserde bize göstermiş.
Okuduktan sonra üzerimde hoş bir his bırakan bu öyküyü olay örgüsünü tam olarak anlamak, kim aslında kimdi yoksa herkes birmiydi anlamak için tekrar okumayı düşündüğüm halde, her okuduğumda olayları farklı anlayıp farklı sonlarda buluşacağım kesin. Sevgiler...
