Kalbimden neler geçtiğini, kafamda biriktirdiklerimi, tasarladığım her şeyi bildiğini düşünüyorum. En azından tüm bunları hissettiğini. Belki de böyle bir beklenti benimkisi. Çünkü bunları sana asla söylemeyeceğim. Asla söyleyemeyeceğim. Oysa o kadar dilimin ucundalar ki. Rüzgar esse düşecekmiş gibi, gözlerime baksan, giderken başını bir kez geriye çevirsen, ağzımdan dökülüverecek kadar dilimin ucunda. Uzunca susuşlarım, ağzımı bile açmadan öylece kalakalıp, bakışlarımı kaçırışım hep bundan. Burada hava her geçen gün biraz daha soğuyor. Zaman diyorum, biraz daha zaman. Dilimin ucundaki kelimeler bu kış da donmazsa bir dahaki yıl uçmayı öğrenecekler. Biraz zaman diyorum. Kalbimin bir yanı sıcak kalabilirse bu kış, bir delilik daha yapacağım. Ne bir portakal bahçesinde dolaştım ne de bir posta treninde yolculuk ettim. Çiçekler bir açmaya görsün, bir çılgınlık yapıp hatır için öleceğim. Aslında seni çok… özledim.

Kraliçenin Pireleri ~

Tarık Tufan

Kvsr

@kvsr_colakoglu·

3yıl

Burada hava her geçen gün biraz daha soğuyor…Zaman diyorum biraz daha zaman. Dilimin ucundaki kelimeler bu kış da donmazsa bir dahaki yıl uçmayı öğrenecekler...

Kraliçenin Pireleri ~

Tarık Tufan

Reklam

Kvsr

@kvsr_colakoglu·

3yıl

"Ben nasıl fark etmeden gitti onca insan? Bir kasaba yıkılırken gökyüzünü yırtan onca gürültüyü fark etmeyişim neden? Sorular kanserli bir hücre gibi zayıflatıyor vücudumu.Savunmasız ve bir o kadar da dayanıksızım yüzüstü bırakmalara. Oysa her gören bilinçli bir tercihin onurlu yüzü sanıyor yalnızlığımı."

Kraliçenin Pireleri -

Tarık Tufan

Kvsr

@kvsr_colakoglu·

3yıl

Kentin büyük ve gösterişli binalarına sıkışmış ruhlarımız.

Kraliçenin Pireleri &

Tarık Tufan

H.

@kapalianlatimuzmani·

3yıl

“sorun şu ki tanrım, gömleğim önden yırtıldı. |1.50|

gömleğim önden yırtıldı ve artık hiç kimseye masumiyetimi ispat edemiyorum. bu bir kaza sadece ve sonucu değiştirmiyor. kuyuda saklanıyorum uzun yıllardır. gelip geçen kervanlardan saklıyorum kendimi. esir olmak korkusu, pazarlarda satılmak korkusu yapışıyor boğazıma. kendi karanlığımda boğulmayı seçiyorum. dışarı çıktığımda gökyüzünü ciğerlerime çekip, çocukları havasız bırakmak endişesi var üzerimde. böylesi garip ve bir o kadar saçma endişeler taşıyorum. oysa ne meryem’in iffetinden şüphe etmişliğim var ne de magdalena’ya bir tek taş attım. gömleğim önden yırtıldı ve artık kimseye anlatamıyorum suçsuzluğumu. tanrım bu nasıl bir yorgunluktur? uhud az önce sona ermiş gibi nefes nefese yürüyorum. sözlerin nasıl da yoruyor bedenimi. sarsılıyorum, titriyorum, ateş vücudumu sarıyor. gözleri çalınmış savaşçılar dolduruyor uykularımı. kadınların çığlıklarıyla uyanıyorum gece yarıları. yatağımdan ölü çocukların şarkılarını topluyorum sabahlara kadar. şeytanın kirli tırnaklarından besleniyor kentliler. ışık, biraz ışık lütfen!”

Tarık Tufan ,