Bunu söyleyecek kadar yaşlı değilim ama doğru, hayat telaşesi içinde yuvarlanıyoruz. Yuvarlanırken kime çarpacağınızı, kiminle beraber yuvarlanıp nerelerde mola vereceğinizi ayarlamanız gerekiyor. Sanırım ben Pazar sabahları soluksuz izlediğim çizgi filmlerindeki yuvarlana yuvarlana büyüyüp her şeyi herkesi içine aldıktan sonra taşıyamayıp hepsini dışa püsküren kartopuyum. Soğuğum ve ufukta güneş yok, kolay kolay erimem. Belki de eridiği için üzen kardanadamı olurum bi’ yirmi üç nisanı kutlayan çocuklara. Ders çalışan kitap okuyan kardanadam oynayamayan çocukların da kardanadamı olurum.
Çocuk da değilim ama yirmi üç nisanı kutlamadan ders de çalışmadan geçirdim bu yıl. Kitap okudum, Mağaradaki Arkadaşları. Farklı bir kitaptı, öykü kıtabı olması değil yazarının Ayfer Tunç olması farklı kılıyor onu. Hüzünlü Kadının kitabıydı fazla mutlu ya da okumak için fazla keyifsiz olduğum için elimde sürüklendi kütüphane defalarca mail attı bırakmam için, direndim. Okurken defalarca durakladım. Başladıktan sonra bitirmek istemediğim öyküler oldu. Okuduklarıma hüzünlere inanmadım. Belki kendimi gördüm belki de canımı acıttı, bu konuda emin olmak istemiyorum.
Buraya kadar yazımı okuma sebebiniz okumak konusunda tereddüdünüz ise bu kitabı okuyabilecek moral, devam edecek sadakat ve daha önce okuduğunuz Ayfer Tunç kitabı varsa pek düşünmeyin.Okuyun. Okurken öykülerin hüzünleri saracak etrafınızı, rüyalarınızı..
