Doğu toplumunun kültür yapısını, meseller, kıssalar, darbımeseller, fabllar... velsahıl hikâye etmeler oluşturur. Batı kültüründeki gibi duygu ve düşünceyi kısa ve öz ifade etmek yerine, hikâye etmeyi daha fazla sever Doğu toplumu. Eskiye göre bu anlayış kaybolmakta elbette, zira "tahammül"ün cenazesi kalkalı çok oldu.
Hariri'nin elli hikâyeden teşekkül etmiş olduğu bu eseri Batı edebiyatından Denemeler'e (Montaigne) benzettim okurken. Bir düşünüş verme kaygısı var her iki kitapta da. Sadece anlatım ve hikâye etme tarzları farklı.
Okudukça Arapçanın ne kadar derin ve geniş bir dil olduğunu tekrar gördüm. Gerçekten de Arapçaya hâkim olmak, dile hâkim olmak demek. O kadar edebî bir dil ki, bir sözden bin anlam çıkabiliyor. Bir sözü bir yerde kullanınca "söz ola kese savaşı" kıvamına gelirken, başka yerde kullanıldığında "söz ola kestire başı" makamına geçiyor.
Kitap efsane, lam'ı cim'i yok! İçinde fikirsel olarak katılmadığım noktalar oldu tabii ki. Kitap efsane lakin o kadar yazım hatası var ki, Allah'ım Allah'ım...
Bir de her hikâyede dipnotlar var, yığınla. Dipnotlar sayfa altında değil, kitabın arkasında (140 sayfa). Sayfayı oku, dipnota bak derken neredeyse canım çıkacaktı. Ama dipnotlar bir ansiklopedi! Sırf o dipnotlar bile ara ara okunur. Tavsiye edilen bir kitap olarak not ettim.
Keyifli okumalar...
