Oracıkta küçüldü kız, bedeninin içerisinde kayboldu. Aklı nerede, kalbi nerede? Bilmiyordu, gösteremez olmuştu. En acısı da tüm bu yükün sebebinin sevdiği insan olmasıydı. Katili sevgilisiydi, katili koşulsuz teslim olduğu kişiydi. Zifiri karanlığın içerisinde pencerenin arkasında hem korkak hem de nefret dolu gözlerle baktı Tenebrous’a, lanetlerle çevrelenmiş mezarına baktı. Onun kötülüğü buydu demek ki, orada yaşanmış her acı gerçekti. Öldürülen çocuklar, katledilmiş kadınlar ve onların tıpkı Hira’nın güvendiği gibi en yakınından olan katilleri. Tenebrous ölmüyordu, sinsice oynuyordu kurbanlarının üzerinde, oraya adım attığında aldığı koku buydu işte o ev acıyla doluydu, duvarlarına hapsedilmiş çığlıklar her gece daha çok bağırıyor her sabah sessizliğe gömülüyordu.
