15 yaşındasın. Taşradasın. Liseye gidiyorsun. Annen hasta, baban zalim. Babandan nefret ediyor, menekşe kokan annene acıyorsun. Babanla aynı cinsten diye tüm erkeklerden nefret ediyorsun. Sonra karşına biri çıkıyor; farklı biri, tanıdığın erkeklere hiç benzemiyor. Hayatı birlikte keşfe çıkıyorsunuz. Ama anlamıyorlar; sen sevmek sevilmek için çırpınırken toplum baskısının pençeleri sıkıyor boğazını. Baban, amcan, dayın ya da ağabeyin; toplumun "namus bekçisi" kıldığı birileri çıkıyor ve kadınlık onurunu ayaklar altına alan beraket kontrolüne sürükleniyorsun. Sürüklenen bedenin değil yalnızca; umutların, hayallerin ve körpecik yüreğinle tüm ruhun da sürükleniyor, ayaklar altına alınıyor.
Parçalanan düşlerinden yepyepi bir hayat kurmayı başaran Duygu Uzel, ağlayap hayata küsmeyi değil, yaşadıklarını tüm dünyaya haykırmayı seçti. Tıpkı, kocası tarafından paramparça annesi gibi. Ülkemizde kadınlar hala rızaları dışında beraket kontrolünden geçirilirken; Mor Menekşeler bu toplumun dayattığı baskılara direnmeye çalışan tüm kadınlara armağan olsun diye yazıldı.
Unutmayın kadınlar: "Bedeniniz Sizindir!"
