Karanlığın zirvesinde ışığın hükmü saklıdır, derler.
Koyu, yapış yapış, nefes aldırmaz bir kötülük çöker çoğu zaman halkların üzerine. Soluk alamaz, özgürlüğün o zarif o kırılgan hazzını mücadele etmeksizin yitiririz avuçlarımızdan.
Başlangıçtan günümüze fark etmez, insanoğlunun hep bir yanı çiğ kalmıştır.
Gücü ve güzeli paylaşmaktan, gerileyeceğini bilse de adımlamaktan hep korkar o.
İşte Olava, insanın bu eksik yönünü 9 yaşındaki bir çocuğun gözünden eleştiren ve onun el değmemiş, kirletilmemiş hayalleriyle Tümara Dağı’nın eteklerindeki Pasifida halkının içerisine kısıldığı cehalet tutsaklığından kurtuluşunu anlatır.
‘Bilge biri olmak için seçilmiş biri olmana gerek yok Olava; azim, kararlılık,cesaret ve zeka seni ve şehrini ileriye götürecektir, Der Pasifida Halkı’nın iki Atasından biri olan Amon.
Haklıdır da. Bir adada yaşamalarına rağmen balık tutmak için ağ dahi örmeyi bilmeyen bir topluluk onun önderliğinde gelişecek ve tarihe adlarını kazıyacaklardır.
