Bazı kalemlerin mürekkebi acı, kağıdıysa gerçekler oluyor. Gerçeğin üzerine acıyla gerçek üstünü yontuyorlar sonrasında. Okurken bir çırpıda beyninizi zapt eden, yüreğinizi kıstıran kelimeler yüzünden yazara kızdığınız oluyor. En azından ben de böyle oluyor. Gözlerimi kapatayım geçsin değil tutumum lakin ciğerimi dağlayan yazarları nefeslenerek okumak gibi bir alışkanlığım var. Dostoyevski'de sıkça düştüğüm bu hâle Hasan Ali Toptaş da beni sürükledi. Durup sustuğum ardından bir başkasına anlatıp içimden atmaya çalıştığım öyküler vardı bu kitapta.
Dili 2019 yılındaki en iyi üç yazarımın içindeydi. Lezzetli ve benzersiz bir ritme sahip belli ki kalbi. Dürüst ve de duru bir tavrı var bundan ötürü ekstra sevdim. Ölmek, unutmak, unutulmak, dirilmek yaşarken kıskıvrak yok olmak, hüzne boğulup onunla yoğrulmak, kaybolmak, sınırların ardında bir başka sınırlara atıflar da bulunmak, kimliği yitirmek, benliği biraz da dışarıdan seyreylemek hepsi ve daha fazlası için birçok öykü vardı. Beni yordu, bir önceki öykü kitabı da Kanayak olunca ekstra yıprandım muhtemelen. Lakin gerçekler her daim içimizdeler.
Zihnime Kazıdıklarım:
-Yabu
-Ölü Zaman Gezginleri
-Zaman Kimi Zaman
-Karanlık Beyaz
Dip not: Sevgili İlgi'ye tanışmamızı sağladığı için çokça teşekkürler.
