Üslubunu Aziz Nesin ' e benzettim. Ama Nesin daha kaliteli. Ama öyküler çok güzel. Hep aynı şeyler olmasına rağmen : yalan , dolan , rüşvet , yandaşlık , güçlü-güçsüz çatışması..
Öykü severlerin bir çırpıda okuyacağı güzel bir kitap. Öykü okumayı ihmal etmesem de hala roman okumayı daha çok seven bir insanım itiraf ediyorum... Ama buna rağmen keyif alarak okudum. Tavsiye edilir, özellikle ilgilisine.
Bu kitaba çok haksızlık yapmış toplumu ince ince eleştirmesi mutluluğun bir anlık hatayla mustsuzla dönüşmesini , birinin adı çıkacağına canı çıksın kelimesinin doğruluğunu , isteklerin gelecekti sonuçları o anki arzudan daha kıymetli olduğunu , fazla şiş egonun insanın başına ne işler açabileceği , saçma sapan kuruntuların insana ne kadar zarar verdiğini ve buna benzer çok güzel konuları kısa ve öz hikayelerle çok güzel tasvir edilmiş bir kitaba bence baya bir haksızlık edilmiş en az bir kere okunması lazım bir kitap
Bu kitaba 31 kişinin okuyup yorum yapmaması biraz doğal biraz da ilginç. Kitap zaten minik hikayelerden oluşmakta. Çehov tarzı diye her zaman duymuşsunuzdur. Kitapta hikayelerden ders alıyorsunuz. Bence okunmalı .
14 Temmuz 2016 Perşembe. Bu tarihi bir yana not ediyorum, çünkü bugün, bu yaşımda hem de, yani çok geç kalmış olarak, Çehov'la tanıştım. Bunca senedir, defalarca tavsiye edilmesine, benim de içten içe iyi bir yazar olduğunu doğrudan kabul etmeme rağmen okumamıştım işte...ama bugün...bugün, 40 senelik mahallemizi hep beraber, zenginler otursun
Günlerdir öyle korkunç şeyler yaşıyoruz ki edebiyatla az da olsa kendimi iyi hissetme çabalarım da pek fayda vermiyor. Çehov'u geçen gün, biraz da geç kalmış olarak, keşfetmemin ardından, artık yazarın diğer hikâyelerini ve kitaplarını okumaya kara vermiştim, ancak önce Martı'yı ve şimdi de bu toplama hikâyelerini okumama rağmen pek tad alamadığımı söylemem gerek. Çehov'un suçu yok: o yine eğlenceli, komik, düşündürücü, kimi hikâyelerinde son derece güzel bir üslûba ulaşan bir dille anlatıyor hikâyelerini; yine karakterler dilden daha öne çıkıyor, berrak, tertemiz insanlar görüyoruz ve bu insanlar yine ya dertleriyle muzdarip ya hayatın akışına kendini bırakıp giden karakterler; toplama hikâyeleri okuduğum kitap korkunç dizgi ve imlâ hatalarıyla dolu bir işkence kitabıydı bir yandan da; zaten zorlanarak okurken bu hatalar okumayı daha da nahoş bir hâle soktu...ancak o kadar kötü bir durumdayız ki herşey yolunda olsa da artık dilimizdeki bu tadı değiştirmek zor olacak gibi...umarım bir daha böyle birşey yaşamayız..
İlkokulda okuduğum bir kitaptır. Kitabın içinde bir sürü güzel ve ilgi çekici hikayeler var. İlkokulda okuduğum için aklımda pek hikayelerin konusu kalmadı fakat Anton Çehov'un kitaplarını çok beğeniyorum ve herkese tavsiye ediyorum..
Koca puntolu bir Çehov kitabı...bol nemli bir gece için harika bir keyif, çizimleri hikâyelerin arasına karışmış, yine, artık alışmış olduğum üzere, okuduğum ve okumadığım öyküler peş peşe...tabii aklımın ucunda, acaba bunca kitabını okurken bir kez daha, kendiliğinden Gusev'le karşılaşacak mıyım, diye düşünüyorum, hatta bekliyorum;ama, hayır, bu
Sabah başladım ve öğleye doğru bitirdim. Bu sefer de önceden okuduğum iki öykü vardı kitapta, onları hatırladım ve geçtim...diğerleri ise...ilk hikâyeden itibaren severek aşina olduğum Çehov tadını aldım, hemen. İlk iki hikâyede kanayan, trajik iki karakterle kedere doğrudan dalış yapıyoruz: sefil, acınası karakterler ışıl ışıl parlıyorlar
Öyküleri okurken acaba nereye bağlayacak beklentisi ile hızlıca okumam, kitaba başlarken yaptığım en büyük hatadır. Aslında bu tarz öykülerin sonunun tamamen okuyucuya bırakıldığını, onun hayal gücü ile harmanlanıp şekilleneceğini sonradan anlamış oldum.
Çehov öykülerindeki ana unsur gözlemdir. Olaylara sanki bir pencereden bakıyormuşuz gibi tanık oluruz. Konularında ise günlük, sıradan hayatı ele almıştır.
Öykülerdeki olaylar yıllar önce yazılmış olmasına rağmen günümüz ile kolaylıkla örtüşmektedir. Bu, Çehov öykülerinin evrensel oluşunun kanıtıdır.
Bu kitap sayesinde durum hikâyelerinin temsilcisi olan Anton Çehov ile tanışmış oldum. Kendisi. gerçekten uzak olduğum durum(kesit) hikâyeciliğini sevmeme neden oldu.
Paul Roche ne güzel açıklamış; "Çehow yaşamı olduğu gibi aktarır."
Evet bu hikayelerinde yaşadığı dönemin sıradan insanlarını, gündelik olayları yapay bir kurgudan uzak anlatıyor bize Çehov. Bu noktadan baktığımızda zaten en ünlü ve öncü öykü yazarı da kendisidir.
Ben yazarın uslubunu da çok hoş buluyorum. Oldukça sıradan gündelik hayatları, bize sıkıcı gelebilecek alelade bir konuyu; nükteler, budalalıklar ve hoş detaylar ile o kadar ustaca aktarıyor ki ister istemez hikayenin içinde buluyorsunuz kendinizi.
Bana göre öykü, düz yazının en naif halidir, öyle ki bir roman yazmaktan çok daha fazla beceri ister öykü yazmak. Bu noktada okur için klasik öyküleri okumak temel bir gerekliliktir ve kuşkusuz bu eserlerden bazıları Çehov'un hikayeleri olacaktır.
Hikayeler kitabı;
Bu kitabın içinde bir çok hikaye var ama ben en çok 3 hikayeyi beğendim zaten en çok beğendiklerimin özetini yapmıştım. Bu kitapta bizim ders çıkaracağımız birçok konu var bu konuların içinde kaybolucaksınızdır, kitabın içinde birçok hikaye olduğu için konular biraz karışa bilir ben karıştırmadım ama siz karıştıra bilirsiniz bu yüzden dikkat edin arkadaşlar. Ben okurken çok keyif aldım içindeki kurgular ve içindeki gerçek hayattan uyarlanan o güzel hikayeleri beni benden aldım diyebilirim ancak içindeki 1 veya 2 tane hikayeyi pek anlamadım yine, yine, yine de olsa okuyup bitirmekti benim amacım da o hikayeleri okuyup size bu inceleme ile anlatmak istedim. Aslında benim başka bir incelememde "eğer bir kitabı defalarca okuyup hala anlamadıysam okumamın pek bir değeri ve anlamı yoktur" gibi birşey demiştim bu kitapta da aynısı oldu ama yine de içindeki diğer hikayeler bu kusuru kapattı. Arkadaşlar ben galiba fazla konuştum, kitabı çok beğendim ve herkeze tavsiye ederim
HikayelerAnton Çehov · Elips Kitap · 20083,194 okunma
“Çehov öykülerinde, eline hangi boya geçerse onu gelişi güzel sürer. Bu boyalar arasında hiçbir münasebet yokmuş gibi görünür ama bir de geri çekilip baktınız mı şaşırırsınız. Karşınızda parlak, büyüleyici bir tablo vardır.“
Lev Tolstoy
Kendi döneminde fark edilerek klasik yazarlar arasına girmiştir. Kara Keşiş, Köylüler, Asma Katlı Ev, Süs Köpekli Leydi ve Bektaşî Üzümleri isimli öyküleri de, Çehov'un eleştirmenlerce oyunlarından daha önemli olduğu vurgulanan 1888 yılından sonraki hikayelerinden seçilerek derlenmiştir.
Rus edebiyatinin 19.yy 2.yarisinin en cesur yazarıdır Çehov. Bu dönemde Dostoyevski ve Tolstoy gibi yazarlar varken büyük bir cesaret gösterip betimlemelerden kaçınmış ve sonuca yönelik yazmıştır. Sadece öykü ve tiyatro oyunu yazmış olan Çehov'un klasik tarzını her hikâyesinde görebiliriz. Küçük insan ve yüksek mertebeli insan günlük yaşamda buluşur. Diğer yazarlarda olduğu gibi "küçük insan" a (bknz: Paltodaki Akakiy Akakiyeviç karakteri) acimazsiniz Çehov'un öykülerinde, aksine sınır olursunuz. Hikayelerde sizi şaşırtacak yer hikayenin sonudur. Ya süpriz bir son ya da sıfır son(herhangi bir bitiş olmaması) sizi beklemektedir.
Kendi okuduğum Cem Yayınevi'nin "A. ÇEHOV HİKAYELER" kitabını bulamadığım için bu kitabın sayfasını değiştirerek okuduğum kitaplara kaydettim. Okuduğum hikayelerden en çok beni etkileyen '6 Numaralı Koğuş' oldu. Anlayamadığım hikaye ise 'Tatlım' hikayesiydi. Genel olarak aynı fikirleri aktarmış gibi duruyor. Yazarın ilk okuduğum kitabıydı. Bir daha okur muyum bilmiyorum.
Okuduğum kitabın içindeki hikayeler;
*Memurun Ölümü
*Şişman ile Zayıf
*Bukalemun
*Mahfaza İçindeki Adam
*Bektaşiüzümü
*Aşk Üzerine
*İoniç
*Tatlım
*Dere İçinde
*Nişanlı Kız
