Sevgili İlhan Berk, Yine dağlarda dolaşmaya gittiysen evde değilsindir; postacı bu mektubu bırakıp kaybolur; karşılaşırsanız eğer, iyi davran; ürkütme adamı. Bir suçu yok. Haber ile şiir arasında gizli bir ilişki varsa, postacılar da şair sayılır. Uzun uzun konuşmayı sevmezsin, uzun uzun okumaktandan da keyif almadığın hissine kapılıyorum böylelikle; kısa yazacağım. Kısa, ömürdür. Uzun okumak, mümkündür. Bilinçdışılığın seni kuşattığını söylemiştin; bilinç dayatılmış, yerleştirilmiş bir külfet. Ben bu külfetin hastalandırdığı insanların çok korktukları gecelerde hikâyeler uyduran bir grup meczubun çıkageldiği memleketlerin kahramanıyım. Sen de öyle değil miydin? Dönüş için gereken kapıyı bulabilmek için aklına gelen şehirlerde dolaştın; tüm ayrıntılarda, tüm korunmalarda o geçişi, o tarihin kırılma noktasını aradın. Yetmedi: Tabiata gittin, oralara da baktın. Bu kapı nerede İlhan? Kilidi açmak mı, kırmak mı doğru? Sen kötü olamazsın. Kötüden beslenen iyinin önemini ciddiye alsan da, kapıyı tutanların mutluluğu unutmuş olmasını aldırmadan anahtar sözcüğün dilini çözmeye çalışman atlanacak şey değil. Hayat ile hayat sözcüğü arasındaki fark kadarız çünkü; kimi hayatını, kimi hayat sözcüğünü yaşıyor işte. Anlaşılan, çarpıldık. Hiç merak etmedin sanki aralıkları, arka tarafları; geniş, ferah ve açık olana yönelirken, bu temizliğin riskini de biliyordun aslında; “Yalnızca şairlerin umudu yoktur” demen yeterli.