Roman, Türkiye’nin iki askeri darbeyi de içine alan 1965 ile 85 arasındaki belirli bir kesiminde geçiyor. Dönemin siyasal çalkantıları, insan hakları ihlalleri, sol hareketin yükselişi, ve aşağılanması, hapishane hayatları, deri değiştirmek için kendini yeniden yaratmak isteyen aktör ve sinemacı Yılmaz Güney’in hikayesini anlatıyor bir bakıma. Kitap elbette bir otobiyografi değil. Gerçek insanların hayatı üzerine kurulan kurgu bir hikaye. Tüm bunların yanı sıra çarpıcı bir aşk hikâyesi de var elbette.
Düşüncelerini ifade edip savunduğu için hakkında 100 yılı aşan hapis cezası istenen, yasaklanmış, vatandaşlıktan çıkarılmış, 104 filmi yakılmış ama halkın kalbinden silinememiş bir yazar ve sinemacı olan Yılmaz Güney’in sonrasında Fransa’ya kaçısı, çekilen filmler, hastalıklar ve kansere yakalanması, hayatla mücadelesi ve mücadeleden vazgeçmeyen bir devrimcinin sıradışı hikayesi.
Sevgili, tüm parasını son filmine yatırıp, Cannes’da Altın Palmiye’yi aldıktan sonra Paris’teki evine altı delik ayakkabılarıyla dönen bir sinema adamının romanı.
“Daha dün denize hayran küçük bir çocuktum. Hızlıydı ama kısa sürdü serüvenim. Yaşlanana, ölümle uzlaşmaya hazır olana kadar yaşamak ve en güzel oyunumu oynamak, en iyi filmimi çekmek, en büyük romanımı yazabilmek isterdim.”
“Ölüyorum, ölümüm uzak değil, biliyorum.”
Sevgili 
İnci Aral
