Sâmiha Ayverdi'nin birbirinin tekrarı olduğunu düşündüğüm bir romanı daha. Bu romanında da diğer romanlarında olduğu gibi tasavvufî aşkı işlemiş, işlemiş ama farklı bir roman okur gibi hissetmiyorsunuz. Yapılan meslekler ve karakter isimleri haricinde genel hatlarıyla hiçbir şey değişmiyor. Bu da bir süre sonra sıkıyor. Aynı zamanda Sâmiha Ayverdi'nin dili kullanışı çok güzel, romana çok güzel cümleler katmış. Kendinizi fazlasıyla bulduğunuz yerler oluyor fakat çok fazla eski kelime olduğu için akıcı bir şekilde ilerlemiyor. Tasavvufî aşka inanıyorsanız, bu yönde olumlu düşüncelere sahipseniz okurken oldukça keyif alacaksınız. Hatta belki bu yöndeki düşüncelerinize katkıda bulunacak.
Kitapta sık sık "Anlamak için sevmek lâzımdır." cümlesi geçiyor. Evet, anlamak için sevmek lazımdır fakat anlatmak için de sevgi lazımdır :)
