Gazap Üzümlerini arkadaşımın tavsiyesi ve övgüleri üzerine okumaya başladım. Hislerimi paylaşmadan önce itiraf etmeliyim ki başlarda sıkıldım. Ayrıntılı betimlemeler beni yordu ve yavaş ilerledim. Ama kitabın kapağını kapattığımda Joad ailesine ne kadar alıştığımı fark ettim.
Öylesine bir his karmaşası içinde bitirdim ki, nerden tutup başlasam ne anlatsam bilemiyorum. Kitapta yaşanan açlığı, sefaleti ve çaresizliği kendi iliklerimde hissettim.
Kitapta, o hep tarih derslerinde gördüğümüz “Büyük Kriz” ve Sanayi İnkılabı ile birlikte tarımın kapitalistleşmesi, küçük tarla sahipleri ve çiftçilerin işsiz kalıp sadece doyabilmek için yollara düşüp iş bulmaya çalışması Joad ailesi üzerinden anlatılıyor.
Ve aslında hiçbir çağda bitmeyecek olan para hırsını, açlığı, paylaşma korkusunu, dış görünüşle gelen ön yargıyı, kötü olan herkese ve her şeye rağmen umudu, yaşamak için en azından ‘açlıktan ölmemek’ için direnmeyi anlatıyor.
Göç edip gelene de, gidene de, sınırlarımız içindeki göçlere de aşina bir ülkeyiz. Göç edene toprağına sahip çıksaydı deriz, gelmeseydi biz mi çağırdık deriz, mülteciyi daha ucuza çalıştırmanın hesabını yaparız. Bize birgün başımıza gelebilecekleri hatırlattıkları için nefret ederiz onlardan..
Uzun lafın kısası okuyun.. Nasıl davrandığımızı, nasıl davranmamız gerektiğini, davranışlarımızın sonuçlarını üçüncü bir göz ile görmek her zaman işe yarayacaktır..
