Ölümlü olduğunu fark edince insanların verdiği iki tepki oluyor bence:
-Nasılsa öleceğim, bu dünyada görebildiğim kadar çok şey görüp, hissedebildiğim kadar çok şey hissetmeliyim.
-Nasılsa öleceğim, yaptıklarımın, gördüklerimin, hissettiklerimin ve hissettirdiklerimin zaten hiçbir önemi olmayacak.
Her iki hissiyat arasında dalgalananlar Fred'in hayata baktığında ilgisini çeken bir şey görememesini tıpkı karısı gibi anlayabilecektir. Fred'e yaşama arzu duymuyor diye kızılamaz. Ama arzu duymadığı bu hayata getirdiği çocuklarına dair almadığı sorumluluklar için ona kızılmalıdır.
Yalnız başınaysan, sorumluluğun altında bakıma muhtaç birileri yoksa delirmekte bile özgürsün. İstediğin hayatı yaşayabilirsin; rezil de olsan, vezir de olsan kimseye hesap vermek zorunda değilsin. Ama sorumluluğunu aldığın varlıkların mental ve fiziksel bütünlüğünü korumakla mükellefsin. Babaların bu sorumluluktan kaçması annelere nazaran çok kolay. Bir çocuğun sorumluluğunu iki ebeveyn eşit şekilde paylaşmadığında, sorumluluğu alan taraf diğerinin eksiklikleri altında iki kat fazla eziliyor.
Çocuklar olmasa hak verirdim sana Fred. Ama karını bıraktığın müşkülü açıklamaya ne annenin erken ölümü ne de parçası olmak zorunda kaldığın savaş bahane olabilir bana kalırsa.
