Akrabalar arasında dostluğu doğuran doğanın ta kendisidir; ama bu dostluk sağlam değildir. Gerçekten de akrabalar arasında yakınlık kaybolabildiği halde, dostlukta hiçbir zaman kaybolmaz: işte bu noktada dostluk akrabalığa üstündür, yakınlık ortadan kalkarsa, dostluk adı da kalkar ama akrabalık sürer. Dostluğun gücü özellikle şundan anlaşılabilir: doğanın insanları birbirine yaklaştırıp meydana getirdiği sayısız insan toplulukları içinde dostluk, o kadar sıkışmış, o kadar dar bir alana sığınmıştır ki, ancak iki veya birkaç kişi tam bir şefkatle birbirine bağlanır.”
Dostluk!
Bernhard in uzun uzun anlatıp , nerdeyse kavram olarak değil de içerik olarak kaybolmaya yüz tutmuş dostluğu , kırılganlığı , emeği , Sabri ve zorluklarını güzel ve bir çok doğru tesbitlerde bulunarak kaleme almış.
Ayakta kalmamızı genelde bir elin parmakları kadar az insan sağlar; büyük olasılıkla tek parmak yetecektir bu iş için. Hatta hiç kimse yoksa ÖLMÜŞLERLE bile ayakta tutarım kendimi.
