"Bir gizli metin, yitik dillere dayandığı ölçüde bütün boyutlarını bulabilir" Batur, Ayhan şiirini eşelemeden evvel Lacan'ın bu "yaklaşık" cümlesiyle kapıyı açar. Belki de bu kitabın kapısını da böyle açmak en makbulü olacak. Ziggurat Terbiyecisi'nin yazarı, bir dostuyla kitabın ismini çözerken, şu sonuca varıyor: Ziggurat neticede bir hayvan değil ama tanrıların bulunduğu bir yer, hem bu tanrıların hayvan biçimli olanlarının olması, hem de kurbansal sunularda, ayinlerde hayvanların kullanılmış olması…Bir bakıma dev bir hayvan-tanrı olarak Ziggurat. İlk başta Tanrıların bu antik evini terbiyeye yeltenmek ise gerçeküstü bir fantazma gibi yankılanıyor kulakta. Ama işin özünde 21.Yüzyıl'da uzamsız hareket eden bir kent gezgininin, nesnel gerçeklikten sıyrılıp, kendini varla-yok arası bir dünyanın anlatıcılığına gözünü karartması var… Rafet Arslan, unutulmuş belki de hiç varolmamış dillerdeki "hislerle" kendi gizli metnini inşa ediyor ve bize modern olduğu kadar eski, tanıdık olduğu kadar da uzak öyküler sunuyor. Hani Borges, Vathek'i "uncanny" diye vaftiz ediyordu ya, işte "Ziggurat Terbiyecisi" de öyle, 21.Yüzyıl Türkçe deneysel edebiyatının ilk uncanny metni olarak okuruyla çarpışmaya hazır.
Sonsuzluğun ezberini bozdum.
(Arka Kapak)
