Güç İstenci Friedrich Wilhelm Nietzsche
-
Baskı Tarihi:2010
-
Sayfa Sayısı:672
-
ISBN:9789754689044
-
Orijinal Adı:The Will to Power
-
Çeviri:Nilüfer Epçeli
-
Yayınevi:Say Yayınları
-
Kitabın Türü:
Bu kitap uzun metrajlı bir tarih yolculuğu, antik roma tarihi ve bolca aforizma içerir. Metinler zorlayıcı ve yorucu, edebi anlamda da incelenmesi gereken bir metindir. Nietzsche'nin dehasının tavan yaptığı harika bir eser. Bu eserde Nietzsche tüm değeryargılarının mezarkazıcısı rolünü kendine biçerek tüm dikkatleri üzerine çekmeyi başarmıştır.
Kitaptan 9 Alıntı
Hedef, “insanlık” değil insanüstü insanıdır !
Güç İstenci, Friedrich Wilhelm Nietzsche (Sayfa 615 - Say)
786
(Bahar-Güz 1887)
Ahlaklaşma ve Ahlaksızlaşma Tarihi;
Birinci önerme: Herhangi bir ahlaki eylem yoktur; onlar tamamen hayalidir.
Dördüncü Kitap
Ben şunu öğretiyorum: daha yüksek ve daha alçak seviyelerde insanlar olduğunu ve tek bir bireyin belirli koşullar altında bütün bir bin yılın varoluşunu, yani sayısız tamamlanmamış kırık parçalardan oluşan insanlarla ilişkili dolu, büyük ve bütün bir insanlığın savunabileceğini
En yüce insanlar, hükümdarların ötesinde, tüm bağlarından kurtulmuş bir vaziyette yaşamaktadır; ve hükümdarlar onların araçlarıdır .
Seni seviyorsam bundan sana ne!!
Son söz
Peki benim için “dünyanın” ne olduğunu biliyor musun? Aynamda göstereyim mi? Bu dünya; enerji canavarı, başlangıcı olmayan, sonu
olmayan; sağlam ve demirden büyümeyen veya küçülmeyen, kendini genişletmeyen, sadece dönüştüren bir güç büyüklüğüdür, bir bütün olarak, değiştirilemeyen boyutta, harcamaları veya kayıpları olmayan, ama aynı zamanda artışı veya geliri de olmayan bir ev; bir sınır gibi etrafi “hiçlikle” çevrilmiş; bulanık veya harcanmış bir şey değil, sonsuza dek uzatılmış bir şey değil, ama belirli bir güç olarak belirli bir mekâna oturtulmuş ve orası burası boş olabilecek bir mekâna değil, her yerde güç olarak, güçlerin bir oyunu ve güçlerin bir dalgası
olarak, aynı zamanda hem tek hem çok, burada artan ve aynı zamanda başka bir yerde azalan; tekerrür yılları, kendi biçimlerinde bir medcezirle birlikte ebediyen değişen, ebediyen geri akan, birbirine akan ve koşturan bir güçler denizi; en basit biçimlerden en kompleks biçimlere doğru, en sessiz, en sağlam, en soğuk biçimlerden en sıcak, en karışık, en kendi içinde çelişkili biçimlere doğru gitmek için çaba göstermek ve daha sonra bu bolluklardan çıkıp, kendini hâlâ bu devir ve yılların aynı kalışında onaylayarak, kendini sonsuza dek geri dönmesi gereken bir şey, doymak bilmeyen, gizlenmek bilmeyen, tükenmişlik bilmeyen bir oluş olarak basite doğru, çelişkiler oyunundan uyum zevkine geri dönmek: bu, benim ebedi kendini yaratmanın,
kendini yok etmenin Dionyssos tarzı dünyamdır; benim iki kat haz veren gizemli dünyam; benim dairenin zevki bizzat bir hedef haline gelene kadar hedefi olmayan “iyinin ve kötünün ötesinde”liğimdir; bir halka kendine karşı iyi bir istenç hissedene kadar istençsiz bu dünya için bir isim mi istiyorsunuz? Tüm bilmeceleri için bir çözüm? Siz kendini en iyi gizleyen, en güçlü, en yılmaz, en gece yarısı insanlar için bir ışık? Bu dünya güç istencidir ve başka hiçbir şey değildir! Ve siz kendiniz de bu güç istencisiniz ve başka hiçbir şey değil!
Belki de ben, yalnızca insanın niçin güldüğünü en iyi bilenim.
İnsan, sadece o denli derin acı çeker ki, o gülmeyi icat etmeye mecbur kaldı.
En umutsuz ve en melankolik hayvan, haklı olarak en şen şatır olanıdır.
Trajik 'evet'
Bir birlik itilimi; kişiselliğin, günlük hayatın, toplumun, realitenin, geçip gitme uçurumunun ötesine uzanma: daha karanlık, daha sallantılı, daha dolu durumlara tutkulu, acı dolu bir dalış; bütün değişmelerde aynı kalan, aynı güçte olan, aynı şekilde kutlulanmış bir şey olarak hayatın genel yapısına sevinçten kendinden geçmiş bir 'evet' deme; hayatın en korkunç ve sorgulanabilir olan özelliklerine iyi diyen, onları kutsallaştıran büyük, panteist birlikte-sevinme ve birlikte-acı çekme; doğurmayı, verimli olmayı, bir daha dönmeyi ebedi olarak isteme; gereklilik, yaratma ve yok etme birliğinin duygusu.
Ben nefret duyarım Sosyalizm’den, çünkü o büsbütün naif olarak ‘iyinin, doğrunun, güzelin ve eşit hakların’ düşünü görür. (Anarşizm de hoyratça tarzda aynı ideali ister)
Hıristiyanlık sadece klasik ideale, soylu dine karşı olan mücadeleyi
başlatmıştır. Filhakika o zamanki dindar kitlenin ihtiyaçlarına ve
anlama seviyesine değiştirerek uydurmadır: O kitle ki Isis'e, Mithras'a,
Dionysos'a, "büyük Anneye" inanıyordu ve bir dinden şunları
talep ediyordu: l . Ahiret umudu 2. Kurban hayvanının (Mysterium,
giz) kanlı fantazmagorisi) 3. Ruhu kurtuluşa kavuşturucu eylem,
l l4
kutsal menkıbe, 4. Çilekeşlik, dünyayı olumsuzlama, batıl inançsal
"arınma" , 5. Hiyerarşi cemaat teşkilinin bir biçimi. Kısacası Hıristiyanlık
daha önce mevcut olan, her yerde kök salmış olana karşı Putperestliğe,
kültlere, ki onlar Epikür tarafından mücadele edilmişlerdi...
aşağı kitlelerin dinlerine, kadınların, kölelerin, soylu olmayan
sınıfların dinlerine kendini uydurmuştur.
Biz buna göre yanlış anlama olarak;
I . Şahsın ölümsüzlüğü;
2. Sözümona diğer dünya;
3. Insan varlığının yorumunun merkezinde ceza ve kefaret kavramının
abesliği;
4. Tanrısalaştırma yerine insanın Tanrısallığının yok edilişi, en
derin uçurumun açılması ki, ancak mucize en derin olarak kişinin
kendini hakir görmesi bu uçurumun aşılmasına yardımcı olabilir;
S . Bozulmuş imajinasyonun ve hastalıklı aşırı heyecanın sevgi
dolu, safdil pratiğin yerine bütün dünyası, yeryüzünde erişilebilecek
bir Budistik mutluluğun yerine;
6. Rahipliğiyle, Tannbilimiyle, kültü ile, Sakrameti (dini vecibeleri)
ile bir kilise düzeni; Kısaca Nasıralı lsa'nın onlara karşı mücadele
ettiği her şey.
7. Her şeyde ve herbirinde mucize, batıl inanç: Oysa düpedüz Yahudiliğin
ve en eski Hıristiyanlığın en seçkin yanı mucizeye karşı
olan nefreti, görece ussallığı idi.
