"Benim kışlarım hep yaza benzer.
İçimdeki fırtınalara rağmen hep güneşim.
Benim yazlarım hep kışlara benzer.
İçimdeki yağmurlara rağmen, dışımda hep yaz günlerinde gökyüzünde parlayan yıldızlara benzerim.
Ben hep kışım oysaki, kimse bilmez içimdeki fırtınaları.
Çünkü ben hep güneş oldum, her şeye rağmen parlayan bir güneş oldum...
Hep susturdu içimdeki fırtınalar beni.
Konuşmak isterken, vuruyordu rüzgarını yüzüme...
Yüzüme yüzüme vuruyordu rüzgarını.
Bir cılız ağaç gibi direndim.
Belki başaramadım, her yerinden kırıldım ama...
Yine yeni yarınlara koşmak için ayakta kaldım.
Geceye anlattım derdimi, hafifletti beni.
Bağıramadım, çağıramadım; sessiz sessiz anlattım derdimi...
Her gece, her gece susarak anlattım...
Onlar da anlamadılar beni.
Cılız bir ağaç gibi köklerimi yeniden yeşerttim.
Bir gün kırılacağımı biliyorum elbet, boyun eğmeyeceğim dünlere...
Başım dik, anlım ak yürüyeceğim...
Tek başıma...
Tek başıma yarınlara ..."
Denizin kederini anlatacak dili yok,
dedim ve devrildim,
böyle sürdü uzun yıllarım
düştüm,sustum,içimden geçirdim,
evi oldum sol yanından yaralı bir salyangozun
ve komşusu ağlayan bir ağacın.
Yeryüzü, ah yeryüzü diyerek
gürültüsüne de alıştım
kapladığım yerin.
Bana verdiğin bu yarı-saydam gövdeden
sisin altında uğuldayan ve ipuçlarını bir türlü
çözemediğim üç-eksik-uzun vakti geçirdim.
Sadece bir baş dönmesi kaldı şimdi
ömrümden,
o acı suyu biriktirdiğim
Ağaç anlatabilir kendini yağmura,
hiç değilse fısıldayabilir-bunu biliyorum.
Kuş nasıl tarif edecek; konsa yeryüzünde av,
uçsa bir ömür boynunda vebal.
Ve kimim ben, düşe kalka dolaşan
yorgun ruh, dolaşık gönül, som gurur?
Ve kim, beni omzumdan öpüp o siyah
yolculuğa çağırır?
Birhan Keskin
Mâziye karışıp sevda yeminim,
Bir anda unuttum seni, eminim
Kalbimde kalbine yok bile kinim
Bence artık sen de herkes gibisin.
Nazım Hikmet Ran
.
Kimim ben, neyim? Hem güneş hem gölgeyim. Dalında binbir çiçek, ama kendim çöldeyim!
.