Son bir söz daha: Size veda ediyoruz, istasyonun penceresinden bakıyor, uzayın karanlık denizinde pırlanta gibi parlayan dünyayı ışıl ışıl görüyoruz. “Dünya güzel, masmavi, ışıl ışıl, harikulade.” Yeni doğmuş bir bebeğin başı gibi de nazik görünüyor. Buradan insanları, aralarında iken hissetmemiş olsak bile, şimdi kardeşlerimiz olarak görüyor ve onlarsız bir hayatı düşünmeye cesaret edemiyoruz...