Ve sen sonunda bir gün çıkar gelirsin diye,
Çok şeyin adı küçük yazıldı;
Silinmez anlar vardır,
Karşı konmaz özlemler,
Ben şimdi ne istediğimi de bilmeden artık
Bağırıp duruyorum ya, şurda,
Sen yaz sonunu ilan eden güzel keten,
Güneşten yırtılmış caz, sen!
Ama şimdilerde sen belki çok belki az ağızlardan her gün dökülen, kimi zaman öfkeli bir haykırış, kimi zaman sitemkâr bir niyazsın, ama şimdilerde sen bir temenni cümlesisin, hiç gerçekleşmeyen…
Sana dair her gün azalsa da ümitlerim beklemeye değersin…
'Sen öyle çağırmasan ben böyle gelmezdim
Ben böyle çağırmasam sen öyle gelmezdin'
timaşKitabı okudu
Saudade
"Ne seni unutabiliyorum, ne senden kalanları. Başımın içinde bir kanser tümörü gibi büyüyor büyüyorsun. Seni unutamamanın verdiği acılara dayanamıyorum artık. Unutamamanın bu kadar kahredici, çıldırtıcı olduğunu bilmezdim. Her yerde, her zaman benimle birliktesin, işin kötüsü her şey seni hatırlatıyor. Kalabalıkta gelişigüzel söylenmiş bir söz bile yetiyor seni düşünmeme..."
Saudade
"Senin o güzel gözlerin bende yalnız seni görüyor.Seviyorsan beni seviyorsun,beni istiyorsun benden.Oysa ben sende bütün insanlığı,güzelliği seviyorum.Al gözlerimi de kendine bir benim gözlerimle bak.Gör,ne kadar eriṣilmez, ne kadar yüce olduğunu..."
Saudade
Belki hiçbir zaman sana seni sevdiğimi söyleyemeyeceğim. Ne sana, ne senden başkasına. Düşün ki, çoğu zaman kendime bile söyleyemiyorum. Sanki söylediğim anda her şey bitecek ve bu emsalsiz büyü bozuluverecekmiş gibi geliyor. Bir insanın kendini aldatması ne güçtür bilirsin. Bu sevmek korkusunun aslında çok sevmek olduğunu biliyor, fakat anlatamıyorum. Galiba asıl korkumuz sevmek değil! Onun arkasına gizlediğimiz sevilmemek korkusu!
Saudade
Çok istedim biliyor musun senin sesinde, gülüṣünde,gözlerinde bulduğum huzuru baṣkalarında da bulmayı...
Ama olmadı...
Sesini unutup duyduğum ilk an
"Kap nası bi kap ki"
Onun sesinden uzun zaman sonra duyduğum ilk cümle bi insanın sesinin tınısı bile hiç değişmez mi ?
İnsana imtihan olarak özlemek yeter!
Bir şehri,
Bir sesi ,
Bir nefesi.
Abdurrahmân 
Cahit Zarifoğlu
En acısı da bir daha tekrarlanmayacak olan anıları özlemektir...