Din ve Felsefe

❝Ezeli akıl dünyasının en yüce ilkesinden sonlu dünyaya bir süreklilik oluşturma çabaları sayısız kez boşa çıkarılmıştır. En eski ve en sık rastlanan bu çabaların en bilineni şudur: emanasyon ilkesi, tanrılıktan akanların, kaynağın tanrısal mükemmelliğinden giderek azalan ve kaynağın dışında bir yere sızan akışlarla, sonunda zıddına (madde, eksiklik) geçtiği ilkesidir, tıpkı ışığın sonunda karanlık tarafından sınırlandırılması gibi. Ancak mutlak dünyada herhangi bir sınır yoktur ve Tanrı sadece gerçek-özü ve mutlak olanı meydana getirebilir, bu yüzden herhangi bir sonraki parlaklık yine mutlaktır ve kendisi de buna benzer bir şeyi ortaya çıkarabilir. Tam zıddına, tüm ideallikten yoksun mutlak bir yokluk, ya da sonlu sonsuzdan aşağıya doğru azalma yoluyla doğuş olamaz. Fenomenal dünyanın, Tanrı'dan doğrudan olumsuz bir şekilde aracılık ve aşamalı ayrılma yoluyla ortaya çıkmasına izin verme çabası, Tanrı'nın özünün veya şeklinin fenomenal dünyanın alt tabakasına doğrudan bir ilişkisi olduğunu varsayan bir yaklaşımdan çok daha üstündür, ne şekilde olursa olsun. Ancak bu, Platon'un dediği gibi, fenomenal evren ile ilahi mükemmellik arasında bir süreklilik olduğu düşüncesini terk edenler tarafından, yalnızca o zaman sonradan gerçek olmayan özünde kendini gösterecektir.❞ ✱