Sınırlanan yiyecekler, kutsal dünyanın "saflığını bozan" yiyeceklerdir. Hatta bunlar, cennetteki elma gibi, şeytani yiyeceklerdir: Görünüşleri güzel ama insanı alçaltan, kutsal olana yabancılaştıran yemişler.
Sayfa 49Kitabı okuyor
Et, hiçbir baharat eklenmeden pişirilir; bu, bir çok kültürde kutsal yiyeceklerin pişirilme şeklidir çünkü yemek tadı için değil ruhun arınması için yenmektedir.
Sayfa 48Kitabı okuyor
Mısır, insanlara güneşin oğlu tarafından gönderilmiş, ekilmesi de kızı tarafından öğretilmişti. İnsanların nankörlüğünü cezalandırmak için ekinin olgunlaşma süreci uzun ve biçilmesi de zor olmuştur.
Sayfa 47Kitabı okuyor
Tarım ürünleri genellikle kutsaldır; çünkü insanlar onlara bağımlıdır, ilahi güçleri vardır.
Sayfa 46Kitabı okuyor
Lezzetin ne olduğunu sanıyorsunuz ki ? Kimse kendisini küçümsemesin. Saf ve sahici lezzet gösterişsizdir. Yalındır. Her biriniz gibi...
Çamur ve toprak bizi doğurur, karanlıktan gelmek muammayken ona dönecek olmak neden korkutsun ki ?
Sayfa 31 - FihristKitabı okudu
İnsanlar zorba olabilirlerdi ancak hepsi gaddar olamazdı
Sayfa 29 - FihristKitabı okudu
Toprak olmayan vicdanınız toza bürünmüş her birinizin
Sayfa 28 - FihristKitabı okudu
Toprağı kazdım,ektim tohumunu,
Besledim verdim kan katan can suyunu,
Kızar büyü olgunlaş kat soframa ruhumu,
Sakin ha korkma, irembağina bulacaksin huzurunu
Sayfa 15 - FihristKitabı okudu
Botanikçilere göre, şeker kamışı, Saccharum offıcinarum, insan
eliyle yetiştirilmiş bir türdür. Şeker kamışının doğal atası, büyük olasılıkla,
Çin'in güneyine ait olan S. sinense'dir. Gelişimin nasıl olmuş olduğu konusundaki bilgiyi, yine dilbilimsel dedektiflikle öğreniyoruz. "Şeker" sözcüğünün kökü, göçler başlamadan önce Çin'in güneyinde bir yerlerde konuşulmuş proto-Avustronezya diline kadar gidiyor. Tebus olarak yeniden
kurgulanmış tek ve aynı sözcüğün, Tayvan ve Filipin dilleriyle öteki pek
çok çağdaş Avustronezya dilinde karşılığı var; bu karşılıkların hepsi de "şeker
kamışı" anlamına geliyor. Örneğin Malay dilindeki tebu sözcüğü ve Fiji
dilindeki dovu sözcüğü, tebus sözcüğünden türemiştir. Zencefilde söz
konusu olduğu gibi burada da, olguyu açıklamak için, şeker kamışının özgün
biçiminin proto-Avustronezya dilini konuşanlar tarafından bilindiğini
ve bu halkların şeker kamışını yeni yerleşim bölgelerine ektiklerini belirtmemiz
gerek. Bu yayılma, büyük olasılıkla Filipinler'de günümüzden
5000 yıl kadar önce başladı. Ve bu yeni "soylu" baharat, Saccharum oflicinamm,
oradan giderek kuzeye, doğuya ve batıya yayıldı. Kuzeyde, geriye
doğru Çin'e, doğuda Yeni Gine'ye ve Pasifik Okyanusu'na, batıdaysa Endonezya'nın batısına ve Hindistan'a yayıldı.
Sayfa 32 - Kitap yayınevi, 2004 Çev:Nazlı PişkinKitabı okudu
