Önce şu noktayı tespit edelim. Yahya Kemal'in aksi-ne Necip Fazıl'da "Divan Şiiri" geleneğinin belirgin bir tesiri yoktur. O, daha ziyade halk şiiri geleneğimizi, modern muhteva ile doldurmuştur.
Sayfa 30 - Türk Edebiyatı Vakfı Yayınları
Bütün şiirlerini hece vezniyle yazdı ve biçim'e ısrarla bağlı kaldı. Hece veznine, saygı ve duygu biteviyeliğinin sınırını aşan, telkinci bir ahenk koyabildi. Tasvir ve psikoloji unsurlarına tam değer veren, benzetmeleri esaslı bir duyguyu ifade eden ve yeni ölçülü bir şiir üslubu meydana getirdi. Felsefi duygularını da fikir kuruluğuna düşmeksizin şiirde eriten bir "simyâger" ustalığıyla ve kolay anlaşılan bir üslupla söylemeyi başardı.
Sayfa 19 - Türk Edebiyatı Vakfı Yayınları
Kafesli evlerde ağlar çocuklar,
Odalarda akşam olurken henüz.
O zaman gözümün önünde parlar,
Buruşuk buruşuk, ağlayan bir yüz.
Beklenen..
Ne hasta bekler sabahı,
Ne taze ölüyü mezar.
Ne de şeytan, bir günahı,
Seni beklediğim kadar.
Geçti istemem gelmeni,
Yokluğunda buldum seni;
Bırak vehmimde gölgeni,
Gelme, artık neye yarar?
NFK
Ben de bir insanım, hiçbir fevkalâdeliğim yok. Bir kadere bağlıyım, birtakım zaaflarla doluyum, belki herkesten daha zayıf...
Necip Fazıl Kısakürek ne güzel özetlemiş;
“Değil mi bizi dünya ile birbirimize bağlayan ufacık nefes,
O zaman nedendir bir nefeslik dünyaya bu kadar heves ?”