“Ümitsizliklere ilaç, ruhlara doktor yoktur. “
Sayfa 19Kitabı okudu
Cellad Yalom
Kitabın içinde on farklı depresyon hastası ve onların bu sürece sürüklenmeden öncesinde , süreçte ve daha sonra bununla nasıl başa çıktıklarını yada çıkamadıklarını okuyoruz.
Genel olarak ben bu tür kitapları sevmiyorum galiba. Bizde ki 
Gülseren Budayıcıoğlu kitapları mesela , bana insanların mahremiyeti işgal ediliyormuş gibi geliyor. O insanların çoğu profesyonel bir yardım almaya cesaret etmek için yıllarını harcarken doktorlarının bir anlama onların hayatlarını bize teşhir etmeleri bana etik gelmiyor.
Bana bu türü bir düzine savunucu neden söyleyebilirsiniz , hak da veririm ama hala hoşlanmam muhtemelen. Tek başına psikoloji, kişisel gelişim , felsefe kitaplarına bayılırım ama bu şekilde değil sanırım .
Hastalara gelecek olursak da ne bileyim , hepimizin duyduğunda öfkelendiği bi söz var ya "aman bu da dert mi " diye Amerikanlara karşı şuan öyle bir ruh hali içindeyim kusura bakmasınlar artık . Bir anda aklıma ülke olarak yada insanlarımızın tek başına her gün nelerle mücadele ettiği gelince hayatının bir döneminde yaşadığı olumsuzluklar nedeniyle kalan kısmını dövünerek geçiren bu insanları görünce amaaan dedim açıkçası . Derdin büyüğü küçüğü olmaz elbette bunu biliyorum ama kendimi yukarıda belirttiğim yorumu yapmaktan da alıkoyamadım.
Bu tür birebir Doktor hasta seanslarını seven biriyseniz okuyabilirsiniz, zevkli ama ben görüşlerimi yukarıda belirttim . Okuyacak okurlara keyif vermesi dileğiyle ...
“İnsanın temel uğraşısı haz almak ya da acıdan kaçınmak değil, yaşamında bir anlam bulmaktır…”
