Karıncaların üzerine basmayanlar vicdanın ne demek olduğunu biliyordu, tıpkı insanın bam telini fark edince onu kucaklama isteğiyle dolan insanlar gibi... Anlayış, tıpkı bir akordiyon gibi, katman katman yüreklilik gerektiriyordu. Sadece dokunmak yetmiyor, mutlaka göğüs kafesinde hissetmek gerekiyordu. Tek başına uğultulu gelen notalar gibi, insan da kendi ahengine eş bir ses bulamadığında gökyüzüne ithaf ettiği o hayat bestesini kaybediyordu.
Sayfa 16 - İndigo Kitap
İnsan yaşlanınca ve kendine denk bir arkadaş bulamayınca tüm sözcükleri içinde saklıyor ve anın ona müsaade ettiği zamanlarda kaynağından boşalan bir şelale gibi yeryüzüne akıtıyordu.
Sayfa 16 - İndigo Kitap
Her insanın içinde birkaç saniye dahi olsa aydın kalsın istediği karanlık bir noktası ve kırılmayı henüz başında göze almış bir düşü mevcuttu.
Sayfa 20 - İndigo Kitap
Yakın yerlere gömülen ağaçların kökleri, günün birinde birbirlerine sarılırlar...
Sayfa 22 - İndigo Kitap
Sevgi, insanın içine özlem harcıyla kurulan bir anıttı ve diğer abidelerin aksine sadece içten gelen darbelerle yıkılırdı.
Sayfa 31 - İndigo Kitap
250 syf.
6/10 puan verdi
Her ne kadar hemen bitiremesem de, dili çok akıcıydı, sadeydi, yormadı beni.. Kurgusu güzel, okuyanların, karakterle empati yaptığı zaman yaralayıcı olabiliyor.. Hatta yorgun hissediyorsunuz çünkü kendi hayatınızdan parçalar çarpıyor yüzünüze sürekli.. Emeğine, kalemine, bu kitabı yazdıran ruhuna sağlık.. 
Murat Gülen
İnsanın rüyası, âlemin tüm karanlığından daha büyüktür.
Sayfa 38 - İndigo Kitap
Âlemin içinde milyarlarca insan, insanın içinde milyarlarca âlem vardı. İnsan, içine bir göçebe atasının ruhu kaçmış gibi, durduğu her yerden uzaklaşmak istiyor ve gittiği her yerde yeni insanlara bürünüyordu.
Sayfa 39 - İndigo Kitap
Vefanın uzağında bırakılanlar bu sözcüğü daha iyi anlıyordu. Hayatın her dönemi bir duygu ile ifade edilse muhakkak ki yaşlılık, vefa kelimesini seçiyordu.
Sayfa 64 - Indigo Kitap