İnsan, anlayış denilen ab-ı hayatın bir damlasına meftundu.
Sayfa 10 - indigo Kitap
Zaman, görkemli kapısını hiç olmadık zamanlarda açıyor, en beklenen zamanlarda kapatıyordu.
Sayfa 10 - indigo Kitap
Ben onu hep beklerim...
Sayfa 10 - İndigo Kitap
İnsan bir bahçıvan misali, bahçesindeki çiçeklere ne kadar özenle bakarsa baksın, gökyüzü bütün planları bozuyordu. Her şeyi yolunda giden insanın hayatı aniden altüst olabiliyordu. Sınavlarını erken veren, hayattan erken ayrılıyordu. Bir başkasının sınavı ise, hayattan erken ayrılanın ardından başlıyordu.
Sayfa 12 - İndigo Kitap
Belki de hayat insanların birbirlerinden kopya çekmeyi marifet bildiği, bu yüzden aynılaştığı bir sınavdı, ama peki yalnızlar...
Ah o yalnızlar...
Sayfa 13 - İndigo Kitap
Şüphesiz ki gökyüzü, düş ile acının birbirlerine korkmadan sarıldığı bir masaldı.
Sayfa 14 - İndigo Kitap
Yeryüzünde kiminin ruhu bedenini terk ediyordu, kiminin ise bedeni ruhunu. Birincisine ölüm deniyordu ve kolaylıkla anlaşılıyordu da, ikincisini anlamak, çözmek hiçbir mefhuma sığmayacak şekilde zordu.
Sayfa 15 - İndigo Kitap
"Sevmediler değil mi? “
...
" Anlamadılar ki sevsinler... "
Sayfa 15 - İndigo Kitap
Karıncaların üzerine basmayanlar vicdanın ne demek olduğunu biliyordu, tıpkı insanın bam telini fark edince onu kucaklama isteğiyle dolan insanlar gibi... Anlayış, tıpkı bir akordiyon gibi, katman katman yüreklilik gerektiriyordu. Sadece dokunmak yetmiyor, mutlaka göğüs kafesinde hissetmek gerekiyordu. Tek başına uğultulu gelen notalar gibi, insan da kendi ahengine eş bir ses bulamadığında gökyüzüne ithaf ettiği o hayat bestesini kaybediyordu.
Sayfa 16 - İndigo Kitap
İnsan yaşlanınca ve kendine denk bir arkadaş bulamayınca tüm sözcükleri içinde saklıyor ve anın ona müsaade ettiği zamanlarda kaynağından boşalan bir şelale gibi yeryüzüne akıtıyordu.
Sayfa 16 - İndigo Kitap
Her insanın içinde birkaç saniye dahi olsa aydın kalsın istediği karanlık bir noktası ve kırılmayı henüz başında göze almış bir düşü mevcuttu.
Sayfa 20 - İndigo Kitap
Yakın yerlere gömülen ağaçların kökleri, günün birinde birbirlerine sarılırlar...
Sayfa 22 - İndigo Kitap
Sevgi, insanın içine özlem harcıyla kurulan bir anıttı ve diğer abidelerin aksine sadece içten gelen darbelerle yıkılırdı.
Sayfa 31 - İndigo Kitap