Akış
Ara
Keşfet
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
Kitap Türleri
Dergiler
Çevirmenler
İncelemeler
Alıntılar
İletiler
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.38.12
Korkuyu beklemek, korkuyla beklemek gereksizdi..
Oğuz Atayın okuduğum ilk kitabı. Ve aslında Oğuz Atayla tanıştığım ilk kitap.Korkularından başka silahı olmayan bir adamın, silahları parçalanana kadar mücadele ettiği bir kavga. Bu kavgada anlatılanlar için, aslında bir başka Tutunamayan'ın hikayesidir diyebiliriz. Yalnızlığın, çaresizliğin, kitabı sarıp sarmaladığı mükemmel bir roman. Yazar düşüncelerini öyle güzel ifade ediyor ki değil kendi düşüncelerini çoğu insanın(mesela ben) düşüncelerini anlatıyor.
"Beni anlamıyorlardı. Zarar yok. Zaten beni daha, kimler anlamadı.(s.73)
Türk edebiyatının unutulmamaya mahkûm yazarının unutulmayan eserlerinden..
Keyifli okumalar sevgili okurlar.
Oğuz Atay, ilk baskısı 1987 yılında yapılan Günlük’ü ile de edebiyat araştırmacıları ve okuyucuları için önemli otobiyografik malzeme sunmuştur.
Oğuz Atay, günlüğünde öncelikle bir roman yazarı olmakla birlikte okuyan, düşünen ve eleştiren bir şahsiyet olarak karşımızdadır. Eserde söz konusu süreçleri yaşarken aldığı notlar Oğuz Atay portresini
Yalnızlık
Yalnızlık korkuyu getirmedi aslında. Korkular onu yalnızlığa sürükledi ve içinden çıkamaz noktaya geldi. Yalnızlığıyla iyi anlaşıyor olmalı ki bundan da pek bir itirazı ve çabası yoktu. Yalnızlık güzeldir ama korkusuzca ama umutlarla korkularla değil. Şimdiden iyi okurlar
Oğuz Atay Türk Edebiyatında benim için her zaman çok başka yere sahip olmuştur. Korkuyu Beklerken ile keşfettim Tutunamayanlar ile devamı geldi Tehlikeli Oyunlar ile son buldu. Ya da bilemiyorum...Son mu buldu acaba? Her son bir başlangıçtır ve Oğuz Atayın okunan kitapları tekrar okunsa her seferinde başka bir anlam çıkacaktır. Tek bir kitabı bile aslında bin kitaba bedel...
Burada kitabın genelinden değil içindeki bir öyküden söz etmek istiyorum. Öykünün adı "Unutulan". Bu, benim yıllardır en sevdiğim öykü. Hiçbir şey onu geçemedi. Bir edebiyat hocam okumuştu bu öyküyü. Öyle tanıştım. Ve dinlediğimde afalladım. Tekrar tekrar açıp okudum, yüzlerce defa dinledim öyküyü. Öyle ki nerdeyse ezbere biliyorum. Her seferinde aynı etkiyi yaratıyor üstümde, çarpıcı bir öykü. Birçok görüş var kendisiyle alakalı. Tavan arasının neyi simgelediği vs. Bana sorarsanız neyi simgelerse simgelesin, hatta hiçbir şeyi simgelemese bile etkili bir öykü. İçimde bir yerlere hep dokunuyor. Öyle vurucu cümleleri var ki. Tabii bunları fark etmek için yavaş okunması gerekiyor. Özellikle yağmurlu günlerde bu öyküyü açıp dinlemek bağımlılık oldu. Belki hiç kimsede olmadığı kadar özel bir yer kaplıyor bende. Bu yüzden de inceleme yazmaktan hep çekinmiştim. Bende kapladığı güzel yeri yeterince belirtemem diye. Belirtemeyeceğim, biliyorum. Ama beni en çok etkileyen, en sevdiğim öyküye yer vermeden edemedim.
Sindire sindire ve defalarca okundukça kendisini daha çok açıyor okuruna.
Şunu biliyorum ki bazılarımız zamanının çoğunu o tavan arasında geçiriyor. Daha sık çıkıyor oraya.
Bu kitaptan alıntı paylaşmayacağım. Çünkü bir cümlesini paylaşsam diğerlerine haksızlık oluyor. Bu da bütün öyküyü alıntı olarak paylaşmam demek.
Ama incelemeyi (inceleme sayılıyorsa) öyküden bir cümleyle bitirmek istiyorum.
"Seni çok mu yalnız bıraktılar sevgilim?"
İyi bir öykü kitabı zaman makinası gibidir bana göre. Beni alıp bir sürü kişinin, bambaşka mekanın, duygunun içine ışınlayabilir. Hem de bir sayfa çevirmek kadar kısacık sürede.
Nerede ve ne zaman okursam okuyayım olduğum yeri unutmamı sağlayan, inanılmaz bir manyetik alan oluşturup beni içine çeken yegane kitaplardan birisi olmayı başardı Korkuyu