Bu şakır şakır yağan yağmur
Suya özlemi
Toprağın
Bozkırı dolduran rengârenk koku
Arıya özlemi
Çiçeğin
Bu geniş omuz, gerinen kol
Kadına özlemi
Erkeğin
10 Ekim 2005
"Gün olur 
Attila İlhan ölür." diyordu, sanki ölmezmiş gibiydi. Ama o öldü. Yeni bir dünya özlemi içinde olanlar da "kesik birer kol gibi" olan yalnızlar da "binmeyi kurduğu gemiler batan" şanssızlar da "içinden ebabil kuşları geçenler" de "ömrünü bir suçlu gibi arayanlar" da onun yazdıklarında kendilerini buldular. "Ölerek ölümü yenmek umutların en umutsuzudur." diyordu.
Ne olur ben göreyim
Asırların özlemi sır kalmış bu amaca
Sana tek kavuşacak ben varım der göreyim
Nasırlı avucunu gösterirken yamaca
Seni coşmuş göreyim seni gürler göreyim
Şu yurt efendisinin olsun elinden tutan
Ocakta tezek değil sobada kok göreyim
Sapsarı çırılçıplak avucuyla toprak yutan
Şu duvar dibinde ki yavruyu tok göreyim
İlacı iplik olan sıtmayı yok göreyim
Taçları tepelenmiş kahramanlar ilinde
Alır köşelerine sokulmuş fen göreyim
Anamı mektup yazar, bacımı tahsilinde
Babamı motor sürer, yavrumu şen göreyim
Geçmişim göremedi, ne olur ben göreyim
Hüseyin Avni Tatar
