“Kalabalık beni sahiden sıktı.Ben ikide birde böyle oluyorum,bazen bütün insanları boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum,bazen de hiç birinin yüzünü görmek istemiyorum.Bu nefret filan değil...İnsanlardan nefret etmeyi hiç düşünmedim bile...Sadece bir yalnızlık ihtiyacı.Öyle günlerim oluyor ki,etrafımdan küçük bir hareketlilik,en hafif bir ses bile istemiyorum.Fakat sonra birdenbire etrafımda bana yakın birilerini arıyorum.Bütün bu beynimde geçenleri teker teker,uzun uzun anlatacak birini.O zaman nasıl hazin bir hal aldığımı tasvir edemezsiniz.”
"Kalbimin derinliklerinde sen varken her şeye katlanabilirim, mektupsuz geçen günlerin korkunç olduğunu yazmıştım ama bu gerçek değil, sadece çok zordu."
"Gelme. Bir gün gerçekten ihtiyacım olduğunda ve senden gelmeni istediğimde, hemen geleceğin umudu kalsın bende, ama şimdi gelmesen daha iyi, çünkü yine gitmek zorunda kalacaksın."