Bir süre önce annemle babamla beraber geldiğimiz yoldan geri gidiyorduk ama onlar yoktu.
... Çünkü insanları konuşarak tanıyamazsınız. Konuşmak, canlı yaratıklar arasındaki en etkisiz iletişim aracı. Dil yalan söylüyor, olanları çarpıtıyor, insanlığın hiç bıkıp usanmadığı klişeleri tekrarlıyor. Bu yüzden, insanları dinlemek onları anlamak için yeterli değil.
Bu dünyada sana kötülük yapmak isteyen insanlar çıkacak karşına, ama unutma ki iyilik yapmak isteyenler de çıkacak.
Kimi insanın yüreğı karanlık, kimininki aydınlıktır. Geceyle gündüz gibi.
Aramızdaki uçurum kapanmayacak cinstendi.
“Niye bu kadar meraklısınız deli olmaya peki?”
“Çünkü en büyük akıl delinin aklıdır” dedim.
"Geçmişi unut
Koy bir kenara
Yeni bir sayfa aç
Kurtar benliğini dünden
Bugünün çocuğu ol
Bütün bilgeliği ve gülümseyişiyle gençliğin
Şu anı hiç terk etme ne olur
Sonsuza uzanan şu günü, terk etme."
Şirazlı Sadi’nin insanı nasıl tarif ettiğini not ettim defterime:
“Yek katre-i hunest ve hezar endişe”, yani “Bir damla kan ve bin endişe.”
İşte unutmayı başaramayan insanın trajedisi bu sözlerde gizliydi. Ömrünü endişeyle tamamlamaya ve sürekli acı çekmeye mahkûm olan bir zavallı ruh.
Hayvanların tarihselliği yoktu; dün ve bugün arasında bir fark hissetmezlerdi. Bu tarihsel bilinç insana özgüydü ve hayvanları kıskanmamız için bir sebepti. İnsanın geçmişini araştırması acı veren bir deneyimdi. Mutlu olabilmenin tek şartı “unutmayı” başarabilmekti.
Her şeyi bırakıp uzaklara gitme isteği büyüyordu içimde.
Her şeyi bırakıp uzaklara gitmek isteği büyüyordu içimde..
Artık hayatta hiçbir şeye şaşırmayan bir hali vardı.
Ona bakarken Mevlânâ’nın dizeleri gelmişti aklıma:
‘Bu aşka ilahi diyemem korkarım / İnsani diyemem utanırım.’ ”
...mesele orantı, renk, boy falan değildi, başka bir şeydi. Neydi bilmiyorum ama yüzüne bakınca insanın içinden ağlamak geliyordu.”