Yok eller alnında
Aya bakıyor tekil
Suskun ıssıl göğsü
Soluk buğu camlarda
Haberi sonra gelir
Atlar sırılsıklam
Gök uykuda parlak buz
Ak örtüsü ölümün
Sela verilen sabah
Ne bilir değişmezliği
Yaşam yaşandıkça coşku
Gelince anlaşılır
Durağa
Aya Manzumeler
...
Kalbinde keder ben, ruhunda gam ben,
Her sabah ağlayan ben, her akşam ben,
Bana son teselli ölüm olsa da
Günümün üstüne gül koklamam ben!
...
Sayfa 236Kitabı okudu
Bilincimin dar boğazlarından yüzerek geçiyorlar belli belirsiz biçimleriyle. Onları, özlerinin dışında, başka bir anlam içinde seziyorum. Neden güzel olduklarını bulup çıkaramıyorum. Acaba güzel olan anlatılış biçimleri mi? Bilemiyorum. Aklımda kalanları, gelişigüzel yazıyorum. Belki de hepsi uydurma; aklımda öyle kalmış, ne yapayım?
Şiirler hatırlıyorum, yabancı dillerden çevrilmiş, yabancı dil kokan şiirler:
Orada her şey büyülü ve usandıran bir haşmetle
görünür
Bütün renkler ve kokular içiçe. Kader duvarları koyu ve karanlık gölgelerini salarlar Buradan ebediyete kadar.
Daha eski dilden olanları da var: (Eskidikçe güzelleşiyorlar.)
Mutasevver ve mülayim bütün muâdeletlerin
müphemiyeti.
Bu sakîm heyûlâyı fıtretle kaydediyor. Deniz cisimlerinin mütemadî in'ikası içinde Zulmet, bana artık zannedildiği kadar müstakim
görünmüyor.
Belki de bunlar, sadece, yabancı şiirlerin etkisiyle yazılmış. Bilmiyorum. Karıştırıyorum. Ya manzumeler!
Seni hürmete layık yapan kara sapandır Toprak altında yatan ya deden ya babandır
Sayfa 647Kitabı okudu
Aya Manzumeler
Bir gün açılsaydı zulmette perden
Böyle kahrolmazdı ruhum kederden
"Ölüdür!" demişsin şiirlerime,
Öyleyse bu ölüm, bildin mi, nerden?
Sayfa 236 - Yky
Göç.
Yüksek kayalardan sular dökülür.
Bahar yerinden yurdundan sökülür.
Böyle manzumeler yazmışım.
Ne zaman?
Ortaokulda, annem sağken, babam kızgınken. Bilmişim kaderimi. Göçlerle, yıkımlarla büyümüşüm. Kalabalık yeller katmış önüne sürüklemiş.
Neyse, Celal'i bulmuşum da durulmuşuz biraz.
Sayfa 77 - "Ayapera " Havalar Yine IsınacakKitabı okudu
