Eser, yetmiş yaşında bir kadının elindeki hatıra fotoğraflarla on beş yaşına geri dönerek ilk aşkını hatırlaması, arka planda aile, cinsiyet kavramı, ırkçılık, savaş, sömürge zihniyeti üzerinden aşkı sorgulayarak sorgulatarak anlatmasıdır.
Romanın satır aralarında gezecek olursak, “Yazdığımı sandım ama hiç yazmadım, sevdiğimi sandım ama hiç sevmedim, kapalı bir kapı önünde beklemekten başka bir şey yapmadım hiçbir zaman,” sözleri bizleri, karaktere üzülmekten ziyade onun sözleri etrafında kendi hayatımızı, aşkı, kararlarımızı sorgulamaya iter, “Öyleyse karakteri her şeyin sonunda hiçbir şey yapmadığına inandıran şey nedir?” sorusuyla başbaşa bırakır. Ne yazık ki Duras’ın niyetinin sadece kendisiyle hesaplaşmak mı yoksa bizi sahici bir sorgulamaya itmek mi olduğununu asla bilemeyeceğiz..
Fransız edebiyatının önemli ismi Marguerite Duras’nın dünya çapında satış rekoru kıran otobiyografik romanı ama benim için parçalı ve zorlayan bir anlatım tarzı vardı.
Sayıklar gibi yazmış bu romanı.. Bir sarhoşluk hali hissettiriyor insana.. Bölük pörçük, kırık hatta zaman karmaşasının bile çok yoğun hissedildiği bir anlatım.. Okurken Freud'un "Derinlik Psikolojisi"nin yansımalarını da gördüm.
Ortalamanın altında bir okumaydı benim için..
