On yıl süresince bu kitabı okumaktan kaçtım.
Kitabın 582. Sayfasında Pessoa ;
“Şimdi bu kitabı sunuyorum sana, çünkü gereksiz olduğu kadar güzel olduğunu biliyorum. Hiçbir şey öğretmiyor, hiçbir şeye inandırmıyor, hiçbir duygu uyandırmıyor. RüzGarla savrulmuş küllerle dolu bir uçuruma akan , ne bereket ne felaket getiren , basit bir derecik.
Bütün ruhumla yazdım bu kitabı, ama o sırada kitap değildi aklımdan geçen:Baştan ayağa hüzünle yoğurulmuş kendimi ve hiç kimse olmayan seni düşünüyordum yalnızca.
Saçma olduğu için seviyorum kitabı;vermek istiyorsam, o da gereksiz olduğundan;hiçbir işe yaramadığı için vermek istiyorum sana ve veriyorum..
Sen okudukça dua edilmiş olsun arkamdan, sen kitabı sevdikçe takdis edilmiş olayım ve sonra bugünkü güneş dünkünü nasıl unutursa (ve asla kurmayı beceremediğim hayallerde ben kadınları nasıl unutuyorsam) sen de öyle unut onu.
Ölü arzularımın yattığı Sessizlik Kulesi ; bu kitap kadim Sır’ın gecesinde seni yenilemiş olan ay ışığı olsun!
Can yakıcı kusursuzluğun nehri, bu kitap saf düş okyanusuna doğru senin sularına kendini bırakmış bir kayık olsun
Düşün ve Hüznün manzarası, bu kitap tıpkı Zaman kadar senin olsun ve sahte kral kıyafetleri giymiş Zaman’da da sende de bütün sınırları aşsın……”
Yazmıştır
Şimdi anlıyorum ki okumaktan kaçtığım kadar varmış
Çünkü asla bir defa ile anlaşılacak kadar ya da sevilecek kadar değil yoğunluğu.
Leyla Erbil ile ilgili genel intiba çok iyi bir kalemi olduğu. Daha önce de okumadığım bir yazar olduğu için bu düşüncelerden
