Tutsan elimi, hiç bırakmasan...
Unuttursan yalnızlığımın o sessiz gürültüsünü...
Gelsen, çıkarsan beni bu dipsiz kuyudan...
Çehrenin güzelliğine bakıp da dalsam,
Ellerin, ellerimi hiç bırakmasa...
Her şey gelip geçici…
“İnsan” denen yaratıkların yaşadığı bu “dünya”adlı buzdan cehennemde geçirdiğim onca vakitte karşılaştığım tek gerçek buydu.
Her şey gelip geçici…
“Bencil” dedikleri şey miydim sadece, yoksa tam aksine iradesiz miydim?
Kendim de bilmiyordum. Yalnızca kendini daha mutsuz etmeyi becerebilen ve nasıl durabileceği hakkında hiçbir fikri olmayan bir demet suçluluktan ibarettim…