“Etrafımdakiler ne tıynette, ne mayada insanlar olurlarsa olsunlar… Ben kendi yolumda metin adımlarla yürüdükten sonra korkum ne?(…)
Beni ağzı var, dili yok, çalışkan bir çocuk buldular ya… Yüklendikçe yükleniyorlar…
Bu memleket beni besledi, okutup adam etti. Halbuki ben, onun için döktüğüm beş on damla tere, kaybettiğim üç beş saat uykuya acıyorum.(…)
Öyle ya insan birdenbire mi adam olur?
Bu gece, kendi kendimden nefret ediyorum…”
Mürşit Efendi