Bu hususta ben de derim ki: Günahı düşünmek, hatırla mak ve günahtan dolayı ızdırab çekmek, mübtedi bir kimse hakkında kemåldir. Zira mübtedi bir kimse günahı unuttuğu zaman, fazlasıyla yüreği yanmaz. İradesi ve hak yolda git mesi kuvvet bulamaz. Bir de günahı unutmak, insanı o gü nahın benzerine dönmekten meneden korku ve üzüntüyle kalbinden çıkartmış oluyor.