Tanrı ondan umudunu kesmemişti...
Sayfa 463Kitabı okudu
"Artık o eski tasasız kız değilim.Yaşadığım her günün değerini biliyorum. Çünkü hayatın ne kadar değerli olduğunu öğrendim. Hiçbir şeyi, özellikle de hayatı hafife almaz oldum. Artık hiçbir günümü boşa geçirmiyorum. Çektiğim acıların bir karşılığı olduğunu öğrendim."
Dışarıda mucize arama, mucize sensin.
Hayal kırıklığının bir önceki adı arzudur.
Seni mutsuz eden şey dışarıda değil kendi içindedir.
Başarısız insan yoktur; Başarılı olacağına inanmayan insanlar vardır.
Ben sizi yeni bir şeyle tanıştırmıyorum, sadece unuttuğunuz kendi özünüz ile tekrar buluşmanıza vesile oluyorum.
Varoluş mucizeler ile dolu kilitli bir kapıdır anahtar ise sensin.
Kendi hayatını yaşamıyorsan, yaşadığın hayat senin değildir!
Uzakta olsa mesafeler,yüreğini yüreğinde hissettiğin, sana en yakındır.
Dünya sadece bir geçittir ona sahip değil şahit kal.
Bir dağ hayal et zirvesindeki manzara çok güzel. Orada olmayı çok istiyorsun, ama zirveyi kendinden çok uzakta gördüğün için ümitsizliğe kapılıyorsun Oraya nasıl olsa varamam deyip vazgeçiyorsun
Oysa, zirveye varanların adımları seninkilerden daha büyük değildi. Ama onlar, o küçük adımları birbiri ardınca atmayı sürdürmüş kimselerdi. İmkânsızı gerçekleştiren mucizeler değil, sürekliliktir. Suya sarp kayaları deldiren de budur. Yirmi birinci yüzyıl insanına gülleri duyuran da
Acılar içindeydim ve çığlık atmamak için kendimi zor tutuyordum. Her nefesi dikkatlice aldığım, yaşama tutunmaya çalıştığım günler geçirdim.
"Birinin omzuna şal atmak, onu kucakladığını simgeler."
- Yine de ölmek istemiyorsunuz.
- İstiyorum.
- Neyi bekliyorsunuz?
- Bilgi istiyorum.
- Güvence mi istiyorsunuz?
- Adına ne derseniz deyin. Tanrıyı duyularla kavramak, öyle amansızcasına anlaşılmaz bir şey mi? Neden yarım söz verişler ve görünmeyen mucizeler sisinde saklar kendini? Kendimize inancımız yokken, başka bir şeye nasıl inanç duyabiliriz? İnanmak isteyip de inanamayanlarımızın başına neler gelecek? Peki inanmak isteyen ama inanmaya gücü yetmeyenler ne olacak? Tanrıyı neden öldüremem içimde? Ona ilenirim, yüreğimden söküp atmak isterim de, neden böyle ağrılar içinde, böyle aşağılanarak yaşar durur? Neden, her şeye karşın, silkip atamadığım şaşırtıcı bir gerçektir o? İşitiyor musunuz beni? Bilgi istiyorum, inanç değil, varsayımlar değil, bilgi. Tanrı elini bana doğru uzatsın, kendini açığa vurup benimle konuşsun istiyorum.
- Ama sesiz durur o.
- Neden peki? Karanlıkta ona doğru haykırıyorum ama sanki hiç kimse yok orada.
- Hiç kimse yoktur belki de.
- Yaşamak iğrenç bir yılgınlıktır öyleyse. Kimse ölümün karşısında, her şeyin bir hiç olduğunu bilerek yaşayamaz.
- İnsanların çoğu ölüm ya da yaşamın boşluğu üzerine kafa bile yormaz.
- Ama bir gün yaşamın o son ânına varıp karanlığa doğru bakmak zorunda kalacaklar.
- O gün geldiğinde...
- Korku içindeyken, bir görüntü yaratırız, sonra da Tanrı deriz o görüntüye.
Sayfa 34
