Səndən sonra beləyəm mən
Ömrüm günüm qarmaşadı.
Bir quyunun içindəyəm
Gələn gedən bir daş atır
Nə gücüm var ,nə hünərim
Çıxdı getdi sevdiklərim
Sən gedəli kipriklərim
Yanaqlarıma yaş atır
Həsrətin yanğısı sərtdir
Dözmək olmur qiyamətdir
Yoxluğun elə bir dərddir
Nə öldürür , nə yaşadır ...
Daşır həsrətli şeirlər ürəyimdən, amma,
Səni dəftər- qələmə qısqanır, izhar eləmir.
Neylirəm tərif üçün söylədiyin kəlmələri?
O şirin sözləri yığ, heç quru azzar eləmir.
Mənim burnumun ucunda yerləşən hüceyrədəki hidrogen atomu nə vaxtsa filin xortumunda olub. Ürək əzələmdəki karbon atomu isə haçansa bir dinozavrın quyruğunda imiş.
Sokrat sənətinin əsas cəhəti budur ki , o, insanları öyrətmək istəmirdi. Əksinə onunla danışanlarda nə isə öyrənmək istəyən insan təəssüratı yaradırdı. Ənənəvi məktəb müəllimləri kimi mühazirə oxumaqdansa müzakirə aparırdı !
İyirmi İllik katorqadan sonra əzab əziyyət içində ,giclik içində , qocalıq zəifliyi altında əzildikdən sonra mən indikindən daha yaxşımı dərk edəcəyəm?