Engelli iki çocuğu olan bir adamın düşünce akışını okuyoruz kitapta.
Genellikle çevreden duyulan 'Ne kadar çok büyümüşler!' sözlerinin çarpıcılığı vuruyor bu adamı: Hayır hiç de büyümediler aslında.
Böyle insanları sürekli görüyoruz ama etraflıca düşünmemişizdir, bu olayı kabullenip devam ettiklerini varsaymışızdır. O kadar da kolay kabullenebilecek bir şey degilmis aslında.
Sürekli sürekli 'neden?' sorusu aklından geciyor.
Şanssızlık, talihsizlik belki de tanrının verdiği bir ceza...
Güzelleme yapmaya çok da vakti yok aslında
Içinde sürekli sorgulayan, sürekli kötüyü düşündüren hayvani duygu...
Kendi çocuğunu bile sevememek...
Yazar oldukça şakayla karışık anlatmaya çalışmış, olayları ironi ile yumuşatmaya belki de katlanılabilir kılmaya çalışmış.
Etkileyici bir kitaptı.
